Odmowa prawa do zasiłku chorobowego w orzecznictwie sądowym

Niezdolność do pracy z powodu choroby stwierdza zaświadczenie lekarskie lub wpis na PUE ZUS o objęciu obowiązkową izolacją domową lub kwarantanną. Nie zawsze jednak na podstawie wskazanych dokumentów i informacji ubezpieczonym będzie przysługiwać świadczenie chorobowe. Okolicznościami, które mogą pozbawić prawa do zasiłku chorobowego, są m.in. nabycie za czas choroby wynagrodzenia za pracę, kontynuacja lub podjęcie pracy zarobkowej po ustaniu ubezpieczenia, a także wykonywanie pracy zarobkowej podczas choroby.

W orzecznictwie sądy wielokrotnie i szczegółowo zajmowały się wykładnią przesłanek z ustawy zasiłkowej dotyczących utraty przez ubezpieczonych prawa do zasiłku chorobowego.

W niniejszym opracowaniu omówiono wybrane orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie.

Wynagrodzenie za pracę w czasie choroby

Ubezpieczony, który w okresie niezdolności do pracy spowodowanej chorobą zachowuje prawo do wynagrodzenia na podstawie przepisów o wynagradzaniu, nie ma prawa do zasiłku chorobowego. Jednak okresy te wliczane są do okresu zasiłkowego. Z tytułu choroby ubezpieczonemu przysługuje wyłącznie jedno świadczenie (nie ma możliwości kumulacji różnych wypłat za ten sam czas). Ma przy tym pierwszeństwo wynagrodzenie, które płatnik zapewni ubezpieczonemu, mimo że ten nie wykonuje pracy. Takie uprawnienie może wynikać z postanowień wewnątrzzakładowych lub bezpośrednio z aktów stanowiących podstawę zatrudnienia (np. umowy o pracę, umowy zlecenia).

Brak możliwości jednoczesnego pobierania świadczeń chorobowych i wynagrodzenia za ten sam okres niezdolności do pracy z powodu choroby potwierdził SN w wyrokach z 14 lipca 2015 r. (II PK 46/14, OSNP 2017/6/68