Interpretacja indywidualna z dnia 12 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.553.2022.2.PJ

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego nie będzie mieć Państwo możliwości swobodnego dysponowania formami produkcyjnymi – przeznaczone będą one wyłącznie dla celów realizacji Projektu i produkcji przez Spółkę wyrobów na rzecz Klienta. Spółka nie będzie mieć możliwości wykorzystania tych form w żaden inny sposób, aniżeli zgodny z warunkami ustalonymi między Usługodawcami a Klientem. Spółka nie jest obciążana przez Usługodawcę kosztami związanymi z wytworzeniem formy produkcyjnej. Wobec powyższego przekazanie gotowych form produkcyjnych Spółce przez Usługodawcę nie stanowi dostawy towarów a tym samym nie jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania importu usługi wsparcia technicznego, wpłynął 27 października 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, X. (dalej: Spółka, X., Wnioskodawca) posiada siedzibę w Polsce i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. X. nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów.

Spółka rozpoczęła działalność w (...) r. w A.. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych polegającą na wtryskiwaniu tworzyw termoplastycznych przy pomocy różnych technologii oraz montażu podzespołów. Spółka należy do międzynarodowej Grupy Y. (dalej: Grupa).

W strukturze Grupy Spółka pełni rolę produkcyjną. X. w celu realizacji zleceń na rzecz największych klientów Grupy współpracuje z podmiotami powiązanymi w rozumieniu ustawy o CIT – w szczególności Z. (dalej: Z.) oraz V. (dalej: V., łącznie: Usługodawcy). Zgodnie z przyjętym modelem, X. jest odpowiedzialna za produkcję wyrobów – elementów z tworzyw sztucznych na rzecz niepowiązanych klientów końcowych (dalej: Klienci) zgodnie z warunkami ustalonymi między Usługodawcami a Klientami.

Usługodawcy nie posiadają siedziby działalności gospodarczej, zakładu ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Mając na uwadze, że Klientami są podmioty działające m.in. w sektorze motoryzacyjnym, produkowane wyroby muszą być wytworzone zgodnie ze szczegółową specyfikacją z zachowaniem wymogów zgłaszanych przez Klientów. W konsekwencji, przed rozpoczęciem realizacji większego zlecenia (dalej: Projekt) niezbędnym jest przeprowadzenie szeregu czynności o charakterze przygotowawczym a także wytworzenie formy produkcyjnej, która pozwoli na otrzymanie wyrobu gotowego zgodnego z zapotrzebowaniem Klienta.

Usługodawcy posiadają odpowiednią wiedzę techniczną oraz doświadczenie w uruchamianiu i koordynacji dużych komercyjnych projektów rozwojowych dla klientów z branży motoryzacyjnej. Usługodawcy posiadają także zasoby niezbędne do wyprodukowania form zgodnie z zapotrzebowaniem Klienta. Tym samym, Usługodawcy świadczą na rzecz Spółki usługi wsparcia technicznego w zakresie rozwoju Projektu na rzecz Klienta, obejmujące pomoc techniczną w zakresie rozwoju produktu i procesu motoryzacyjnego, doboru metod i norm produkcyjnych, doboru maszyn i urządzeń oraz procesów badawczych w związku z konkretnymi projektami (dalej: Usługi).

Przyjęty w Grupie model współpracy zakłada, że Usługodawca rozwija Projekt oraz produkuje formę, po uzgodnieniu istotnych warunków z Klientem, a następnie dostarcza gotową formę produkcyjną do Wnioskodawcy, który realizuje Projekt (zlecenie na rzecz Klienta) wytwarzając produkty z wykorzystaniem otrzymanej od Usługodawcy formy, a finalnie sprzedaje wyrób gotowy do Klienta.

Usługodawca wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury odnoszące się do kosztów poniesionych w związku z realizacją Usług. Na fakturze umieszczany jest opis „amortyzacja projektu”. Kalkulacja kosztu Usług następuje zgodnie z algorytmami zdefiniowanymi w systemie controllingowym wdrożonym w Grupie, który pozwala na zautomatyzowanie kompleksowej kalkulacji kosztów Projektu (w tym kosztów Usług). Usługodawcy przy kalkulacji wynagrodzenia z tytułu Usług za podstawę obliczeń przyjmują koszty związane ze świadczeniem Usług. Jednocześnie, Usługodawca obciążając Spółkę kosztami Usług, bierze pod uwagę m.in. zakładany poziom przychodów, które X. zrealizuje na Projekcie oraz okres jego trwania, tak, by Spółka osiągnęła zysk na zakładanym poziomie. Zakres kosztów, które stanowią punkt wyjścia dla ustalenia ceny za Usługi obejmuje m.in. koszty wynagrodzeń pracowników zaangażowanych w Projekt, koszty pomiarów, koszty przeprowadzenia testów jakościowych, koszty uzyskania certyfikatów, koszty materiałów do produkcji próbnej.

Podkreślenia wymaga, że koszty Usług, którymi Wnioskodawca jest obciążany na podstawie faktur wystawionych przez Usługodawców, nie uwzględniają kosztów związanych z wytworzeniem formy produkcyjnej. Formy produkcyjne są sprzedawane przez Usługodawców bezpośrednio Klientom za odrębnym wynagrodzeniem. Spółka w żadnym momencie projektu nie nabywa prawa do rozporządzania formami jak właściciel – w fazie rozwojowej Projektu właścicielem form pozostaje Usługodawca (ich producent), zaś w fazie produkcyjnej prawo własności formy przechodzi na Klienta (mimo, że do fizycznego przekazania formy Klientowi dochodzi dopiero po zakończeniu Projektu). X. wykorzystuje formy wyłącznie w sposób wskazany i określony przez Usługodawców lub Klienta, tzn. wyłącznie do celów produkcyjnych na rzecz danego Klienta.

Z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych wyprodukowanych za pomocą form, faktury są wystawiane przez Spółkę na rzecz Klienta, niemniej cena wyrobów produkowanych przez Spółkę jest ustalana pomiędzy Klientem a Usługodawcami.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w opisanym stanie faktycznym przekazanie Spółce formy produkcyjnej przez Usługodawcę na początku Projektu ani przekazanie formy produkcyjnej Klientowi przez Spółkę na koniec Projektu nie stanowią nabycia i dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, zaś X. nabywa od Usługodawców usługę wsparcia technicznego, dla której jest podatnikiem i w efekcie jest zobowiązana do rozliczenia tej transakcji na gruncie VAT na zasadach właściwych dla importu usług? (oznaczone we wniosku nr 2)

Pytanie dotyczy zarówno stanu faktycznego (Projektów, które na moment złożenia wniosku są w toku) jak i zdarzenia przyszłego (Projektów, w które Spółka będzie się angażować w przyszłości).

Państwa stanowisko w sprawie w zakresie podatku od towarów i usług

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym przekazanie Spółce formy produkcyjnej przez Usługodawcę na początku Projektu ani przekazanie formy produkcyjnej Klientowi przez Spółkę na koniec Projektu nie stanowią dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, zaś X. nabywa od Usługodawców usługę wsparcia technicznego, dla której jest podatnikiem i w efekcie jest zobowiązana do rozliczenia tej transakcji na gruncie VAT na zasadach właściwych dla importu usług.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl zaś art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1)przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2)wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3)wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4)wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5)ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6)oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7)zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Mając na uwadze powyższe, należy zwrócić uwagę na fakt, że aby doszło do dostawy towarów niezbędnym jest przeniesienie prawa do rozporządzania danymi przedmiotami jak właściciel.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W oparciu o uchwałę 7 sędziów NSA z 12 października 2015 r. (sygn. akt I FPS 1/15) rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”, nie oznacza jego interpretowania jedynie w sensie ekonomicznym. Z użytego w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT zwrotu wynika bowiem, że do dostawy towarów dochodzi zawsze, gdy następuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) oraz w każdym innym przypadku, gdy podatnik przeniesie faktyczne lub ekonomiczne władztwo nad rzeczą na inny podmiot, a nabywca towaru będzie miał swobodę w dysponowaniu (rozporządzaniu) rzeczą, tak jakby był jej właścicielem.

Reasumując zatem, za dostawę/nabycie towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1/art. 9 ust. 1 ustawy o VAT należy uznać takie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem, które z prawnego punktu widzenia przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy rozporządzanie (dysponowanie) towarem prawie jak właściciel.

Posiadanie władztwa ekonomicznego nad rzeczą definiuje się jako możliwość rozporządzania tą rzeczą w sposób korzystny dla nabywcy, racjonalny z punktu widzenia jego interesów gospodarczych.

Dostawa towaru obejmuje takie formy przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarem, które można uznać za przeniesienie posiadania samoistnego towaru, tzn. gdy posiadacz samoistny wykonuje uprawnienia składające się na treść prawa własności.

Odnosząc się do art. 140 Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2022 poz. 1360, dalej „K.c.”) prawo własności tłumaczy się jako zbiór uprawnień właściciela do rzeczy i zakaz dla innych osób co do pewnych działań. Oznacza to, że właściciel ma pełne prawo posiadania przedmiotu swojej własności (łac. ius possidendi), korzystania i czerpania z niego pożytków, jego zużycia (łac. ius utendi, fruendi, abutendi) i rozporządzania nim (łac. ius disponendi), a jednocześnie inne osoby muszą się powstrzymywać od naruszenia uprawnień właściciela.

Ze względu na brak przeniesienia prawa własności formy produkcyjnej na rzecz Spółki w sensie prawnym, należy ocenić, czy biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, przekazanie Spółce formy produkcyjnej przez Usługodawcę na początku Projektu a także przekazanie formy produkcyjnej Klientowi przez Spółkę na koniec Projektu skutkują przeniesieniem na rzecz Spółki prawa do dysponowania formą produkcyjną jak właściciel.

Na podstawie art. 336 K.c. należy zauważyć, że posiadanie i władanie rzeczą może zachodzić w ramach posiadania samoistnego (posiadaczem rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel), jak również w ramach posiadania zależnego (posiadaczem rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą).

Należy zwrócić uwagę, że zarówno w definicji posiadania samoistnego, jak i definicji dostawy/nabycia w ujęciu ustawy o VAT posłużono się zwrotem „jak właściciel”. Oznacza to, że dostawa/nabycie towaru obejmuje jedynie takie formy przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarem, które można uznać za przeniesienie posiadania samoistnego towaru, tzn. gdy posiadacz samoistny „wykonuje uprawnienia” składające się na treść prawa własności zgodnie z art. 140 K.c., czyli korzysta z rzeczy z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzania nią. Dla istnienia posiadania samoistnego nie jest istotne, czy posiadacz rzeczywiście ma uprawnienia właścicielskie, lecz czy faktycznie włada rzeczą jak właściciel w powyższym rozumieniu.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku I FSK 1815/16 z dnia 4 października 2018 wskazał, że dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT nie może natomiast dokonać jej posiadacz zależny. Posiadanie zależne (niewłaścicielskie) jest wykonywane w zakresie prawa, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (np. użytkowanie, zastaw, najem, dzierżawa, użyczenie), choćby prawo to nie przysługiwało posiadaczowi. Posiadacz zależny włada rzeczą „jak” osoba mająca określone prawo, np. użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy, użyczenia lub innej podobnej formy korzystania z rzeczy, z którym łączy się wprawdzie określone władztwo nad rzeczą, lecz nierównoznaczne z władztwem nad rzeczą „jak właściciel” i możliwością dokonywania przeniesienia prawa do rozporządzania taką rzeczą jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Wyjątek w tym zakresie odnosi się tylko do wydania towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W rozpatrywanej sprawie należy mieć na uwadze, że Wnioskodawca pomimo wyłącznego korzystania z formy produkcyjnej oraz pobierania pożytków w formie przychodów ze sprzedaży towarów wyprodukowanych z wykorzystaniem formy produkcyjnej, nie ma możliwości rozporządzania niniejszą formą jak właściciel. Wykorzystanie formy produkcyjnej jest ograniczone do czynności produkcyjnych zleconych zgodnie z zapotrzebowaniem Klienta, czyli w zakresie przyzwolonym przez Usługodawcę na podstawie ustaleń umownych między Usługodawcą a Klientem. W szczególności, Spółka nie ma uprawnień do dokonywania czynności prawnych w stosunku do użytkowanej w celach produkcyjnych formy.

W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na żadnym etapie Projektu nie dochodzi do przeniesienia władztwa ekonomicznego nad formą produkcyjną na rzecz Spółki. Jak wskazano w treści wniosku, Spółka nie posiada również prawa do rozporządzania formą jak właściciel w sensie prawnym. Jednocześnie, co warto podkreślić, ustalony sposób współpracy Spółki z Grupą i z Klientami w kontekście korzystania z formy produkcyjnej w procesie realizowania zlecenia produkcyjnego przez Spółkę na rzecz Klienta, bez posiadania prawa własności do przedmiotowej formy, jest praktyką w branży motoryzacyjnej.

Tym samym, należy uznać, że przekazanie Spółce formy produkcyjnej przez Usługodawcę na początku Projektu oraz przekazanie formy produkcyjnej Klientowi przez Spółkę na koniec Projektu nie prowadzi do przeniesienie prawa do rozporządzania formą jak właściciel implikując brak konieczności rozpoznania dostawy towarów (z perspektywy X.  – wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów), o której mowa w ustawie o VAT.

Jednocześnie stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Z powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że świadczenie usług, co do zasady, podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy jest wykonywane odpłatnie.

Przy określeniu, czy miało miejsce świadczenie usług podlegające opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy spełnione są następujące warunki:

- w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

- świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Odnosząc powyższe do przedstawionego na wstępie stanu faktycznego, należy wskazać, że X. prowadzi działalność produkcyjną elementów z tworzyw sztucznych na rzecz Klientów, przy czym ze względu na specyfikę sektora motoryzacyjnego przed rozpoczęciem realizacji zlecenia niezbędnym może okazać się przeprowadzenie szeregu czynności o charakterze przygotowawczym a także wytworzenie formy produkcyjnej, która pozwoli na otrzymanie wyrobu gotowego zgodnego z zapotrzebowaniem Klienta. W związku z powyższym, Spółka nabywa od Usługodawcy usługi wsparcia technicznego w zakresie rozwoju Projektu na rzecz Klienta, obejmujące pomoc techniczną w zakresie rozwoju produktu i procesu motoryzacyjnego, doboru metod i norm produkcyjnych, doboru maszyn i urządzeń oraz procesów badawczych w związku z konkretnymi projektami. W konsekwencji, Wnioskodawca jest bezpośrednim beneficjentem niniejszych Usług.

Ponadto mając na uwadze, że Usługodawca wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury odnoszące się do kosztów poniesionych w związku z realizacją Usług, w ramach transakcji występuje ekwiwalentność świadczeń.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, poprzez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a usługobiorcą jest – w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki jest ona zobowiązana do rozpoznania importu usług w związku ze wskazaną transakcją.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że przekazanie Spółce formy produkcyjnej przez Usługodawcę na początku Projektu oraz przekazanie formy produkcyjnej Klientowi przez Spółkę na koniec Projektu nie stanowią dostawy (nabycia) towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, zaś X. nabywa od Usługodawców usługę, dla której jest podatnikiem i w efekcie jest zobowiązana do rozliczenia tej transakcji na gruncie VAT na zasadach właściwych dla importu usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej: ustawą lub ustawą o VAT:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 1 i 2 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy,

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy:

Również definicja wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów odnosi się do prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku Usługodawcy świadczą na rzecz Spółki usługi wsparcia technicznego w zakresie rozwoju Projektu na rzecz Klienta, obejmujące pomoc techniczną w zakresie rozwoju produktu i procesu motoryzacyjnego, doboru metod i norm produkcyjnych, doboru maszyn i urządzeń oraz procesów badawczych w związku z konkretnymi projektami. Usługodawca rozwija Projekt oraz produkuje formę, po uzgodnieniu istotnych warunków z Klientem, a następnie dostarcza gotową formę produkcyjną do Wnioskodawcy, który realizuje Projekt (zlecenie na rzecz Klienta) wytwarzając produkty z wykorzystaniem otrzymanej od Usługodawcy formy, a finalnie sprzedaje wyrób gotowy do Klienta.

Usługodawca wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury odnoszące się do kosztów poniesionych w związku z realizacją Usług. Zakres kosztów, które stanowią punkt wyjścia dla ustalenia ceny za Usługi obejmuje m.in. koszty wynagrodzeń pracowników zaangażowanych w Projekt, koszty pomiarów, koszty przeprowadzenia testów jakościowych, koszty uzyskania certyfikatów, koszty materiałów do produkcji próbnej. Koszty Usług, którymi Wnioskodawca jest obciążany na podstawie faktur wystawionych przez Usługodawców, nie uwzględniają kosztów związanych z wytworzeniem formy produkcyjnej.

Formy produkcyjne są sprzedawane przez Usługodawców bezpośrednio Klientom za odrębnym wynagrodzeniem. Spółka w żadnym momencie projektu nie nabywa prawa do rozporządzania formami jak właściciel – w fazie rozwojowej Projektu właścicielem form pozostaje Usługodawca (ich producent), zaś w fazie produkcyjnej prawo własności formy przechodzi na Klienta (mimo, że do fizycznego przekazania formy Klientowi dochodzi dopiero po zakończeniu Projektu). X. wykorzystuje formy wyłącznie w sposób wskazany i określony przez Usługodawców lub Klienta, tzn. wyłącznie do celów produkcyjnych na rzecz danego Klienta. Z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych wyprodukowanych za pomocą form, faktury są wystawiane przez Spółkę na rzecz Klienta.

W pierwszej kolejności przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie podatku od towarów i usług jest stwierdzenie czy przekazanie Spółce formy produkcyjnej przez Usługodawcę na początku Projektu oraz przekazanie formy produkcyjnej Klientowi przez Spółkę na koniec Projektu nie stanowią nabycia i dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Również w świetle art. 14 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1, z późn. zm.), dalej zwana Dyrektywą 112, dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel.

W doktrynie i orzecznictwie utrwalony jest już pogląd, że nie należy utożsamiać prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel z przeniesieniem własności w świetle przepisów prawa cywilnego.

Użyte w art. 7 ust. 1 ustawy i art. 14 ust. 1 Dyrektywy 112 pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie jest tożsame z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego, gdyż obejmuje również przypadki, gdy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad rzeczą, skutkiem czego można nią dysponować jak właściciel, mimo że nie miało miejsca prawne przejście własności na nabywcę.

W orzecznictwie i praktyce Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pojawił się w tym kontekście termin „własność ekonomiczna”. W wyroku z dnia 8 lutego 1990 r., C-320/88 w sprawie Staatssecretaris van Financiën przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV, Trybunał stwierdził, że dostawa towarów w rozumieniu podatkowym nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Wskazał, że „własność ekonomiczna” to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. Innymi słowy przejście własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Tym samym definicja dostawy towarów obejmuje również sytuacje, gdy bez przeniesienia prawa własności następuje przejęcie władztwa ekonomicznego nad rzeczą. Istotne w tej mierze jest faktyczne dysponowanie towarem, a nie tytuł prawny do niego. A zatem fizycznie przemieszczenie (dostarczenie) towaru co do zasady wyczerpuje pojęcie dostawy w rozumieniu VAT. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy na nabywcę nie zostanie przeniesione prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, to znaczy gdy jest on w jakiś sposób ograniczony w swobodzie dysponowania towarem. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego nie będzie mieć Państwo możliwości swobodnego dysponowania formami produkcyjnymi – przeznaczone będą one wyłącznie dla celów realizacji Projektu i produkcji przez Spółkę wyrobów na rzecz Klienta. Spółka nie będzie mieć możliwości wykorzystania tych form w żaden inny sposób, aniżeli zgodny z warunkami ustalonymi między Usługodawcami a Klientem. Spółka nie jest obciążana przez Usługodawcę kosztami związanymi z wytworzeniem formy produkcyjnej.

Wobec powyższego przekazanie gotowych form produkcyjnych Spółce przez Usługodawcę nie stanowi dostawy towarów a tym samym nie jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów.

Ponieważ własność form produkcyjnych przechodzi z Usługodawcy na Klienta za odrębnym wynagrodzeniem na postawie umowy sprzedaży również fizyczne przekazanie przez Spółkę formy Klientowi po zakończeniu Projektu nie stanowi dostawy towaru.

Należy zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem, zgodnie z którym przekazanie Spółce formy produkcyjnej przez Usługodawcę na początku Projektu ani przekazanie formy produkcyjnej Klientowi przez Spółkę na koniec Projektu nie stanowią dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest opodatkowanie usług wsparcia technicznego świadczonych przez Usługodawców na rzecz Spółki jako importu usług.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4

Na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy

Ww. przepisy wprowadzają mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powiązanie ww. mechanizmu z regulacjami w zakresie określenia miejsca świadczenia usług ma na celu opodatkowanie usług w miejscu ich konsumpcji.

Regulacje dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług zostały zawarte w rozdziale 3 działu V ustawy. I tak, według art. 28a ustawy:

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy:

Zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku Usługodawca wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury odnoszące się do kosztów poniesionych w związku z realizacją Usług. Na fakturze umieszczany jest opis „amortyzacja projektu”. Kalkulacja kosztu Usług następuje zgodnie z algorytmami zdefiniowanymi w systemie controllingowym wdrożonym w Grupie, który pozwala na zautomatyzowanie kompleksowej kalkulacji kosztów Projektu (w tym kosztów Usług). Usługodawcy przy kalkulacji wynagrodzenia z tytułu Usług za podstawę obliczeń przyjmują koszty związane ze świadczeniem Usług. Jednocześnie, Usługodawca obciążając Spółkę kosztami Usług, bierze pod uwagę m.in. zakładany poziom przychodów, które X. zrealizuje na Projekcie oraz okres jego trwania, tak, by Spółka osiągnęła zysk na zakładanym poziomie. Zakres kosztów, które stanowią punkt wyjścia dla ustalenia ceny za Usługi obejmuje m.in. koszty wynagrodzeń pracowników zaangażowanych w Projekt, koszty pomiarów, koszty przeprowadzenia testów jakościowych, koszty uzyskania certyfikatów, koszty materiałów do produkcji próbnej. Usługodawcy nie posiadają siedziby działalności gospodarczej, zakładu ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Odnosząc powyższe do przywołanych przepisów należy zauważyć, że miejscem świadczenia, nabywanych przez Spółkę usług - zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy (dla opisanych usług nie przewidziano szczególnego miejsca świadczenia) - jest terytorium kraju. Ze względu, że Usługodawcy nie posiadają w Polsce ani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności, Spółka, jako usługobiorca będzie, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem zobowiązanym do rozpoznania importu usług i do opodatkowania w Polsce.

Należy zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem w zakresie w którym stwierdzacie Państwo, że X. nabywa od Usługodawców usługę wsparcia technicznego, dla której jest podatnikiem i w efekcie jest zobowiązana do rozliczenia tej transakcji na gruncie VAT na zasadach właściwych dla importu usług.

Tym samym oceniając całościowo Państwa stanowisko należy uznać je za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w momencie zaistnienia zdarzenia, oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie Państwa zapytania w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy wyłącznie zagadnień objętych zakresem sformułowanego przez Państwa pytania w zakresie podatku od towarów i usług. Inne kwestie nie objęte pytaniem, nie mogły być przedmiotem rozstrzygnięcia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).