Wyrok SN z dnia 3 listopada 2022 r., sygn. II CSKP 44/22

1. Art. 470 k.c. rozstrzyga, że tylko ważne złożenie do depozytu sądowego przedmiotu świadczenia ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia. Samo zezwolenie sądu na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu nie przesądza o ważności złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu, ani tym bardziej nie zwalnia z długu, ani nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania. Nie rodzi tego skutku także złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu. Do wygaśnięcia zobowiązania dochodzi dopiero, gdy wierzyciel odbiera przedmiot świadczenia depozytu albo dłużnik w postępowaniu procesowym uzyska rozstrzygnięcie, że złożenie do depozytu było ważne.

2. O ważności złożenia świadczenia do depozytu decyduje zgodność zachowania dłużnika z treścią i celem stosunku zobowiązaniowego, a nie sam fakt zezwolenia przez sąd (lub samo złożenie do depozytu), ponieważ w postępowaniu nieprocesowym (art. 693¹ k.p.c.) sąd nie rozstrzyga o zgodności zachowania dłużnika z treścią i celem stosunku zobowiązaniowego. W szczególności sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku. Zatem samo zezwolenie sądu na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu, choćby ważne, nie może być tożsame ze spełnieniem świadczenia przez dłużnika.

3. Z art. 647¹ k.c. wynika, że istotną cechą solidarnej odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy jest to, że inwestor nie zaciąga zobowiązania do spełnienia świadczenia na rzecz podwykonawcy, a jedynie ponosi odpowiedzialność za spełnienie świadczenia przez wykonawcę. Odpowiedzialność inwestora wobec podwykonawcy wymaga zawsze uprzedniego stwierdzenia odpowiedzialności wykonawcy wobec podwykonawcy. Inwestor ponosi bowiem odpowiedzialność za cudzy dług. Brak rozstrzygnięcia w tym przedmiocie powoduje, że złożenia świadczenia do depozytu przez inwestora nie można uznać za spełnienie świadczenia wobec podwykonawcy.