Interpretacja indywidualna z dnia 25 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.5.2020.10.HD

Skutki podatkowe przeniesienia udziału w prawie własności nieruchomości w związku z uwzględnieniem instytucji skargi paulińskiej.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

 – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani:

1)ponownie rozpatruję sprawę Pani wniosku z 31 grudnia 2019 r. (wpływ 2 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z sierpnia 2020 r. sygn. akt I I SA/Go 214/20 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z marca 2023 r. sygn. akt II FSK 2373/20; i

2)stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 stycznia 2020 r. wpłynął Pani wniosek z 31 grudnia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych przeniesienia udziału w prawie własności nieruchomości w związku z uwzględnieniem instytucji skargi pauliańskiej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 marca 2020 r. (wpływ 5 marca 2020 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

9 stycznia 2019 r. – na skutek podpisanej ugody (akt notarialny Rep. (...)) – wraz z mężem dokonała Pani nieodpłatnego przeniesienia prawa własności nieruchomości położonej w miejscowości A, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Podpisana przez Panią i Pani męża ugoda była jedynym rozsądnym dla Państwa rozwiązaniem, mając na uwadze fakt, że są Państwo młodym małżeństwem i mają dwoje dzieci, którym chcieli zapewnić pewny i spokojny byt – bez wizyt komornika i jego licytacji.

Wraz z mężem zawarła Pani ugodę z wierzycielami Pani teściów – ze względu na przegrane sprawy sądowe w I i II Instancji, w których zostaliście stroną pozwaną, nie będąc dłużnikami Państwa X (wierzycieli).

Sąd Okręgowy, Wydział I Cywilny, w prawomocnym wyroku z maja 2017 r. sygn. akt (...):

–uznał umowę darowizny zawartą w formie aktu notarialnego w dniulipcu 2012 r. przed notariuszem zapisaną w rep. (...) pomiędzy A.B. i A.A. oraz B.A., na mocy której pozwany B.A. nabył własność nieruchomości gruntowych, dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgi wieczyste (...), (...), (...), (...), za bezskuteczną wobec powodów X.X. i Y.X. w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w marcu 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...);

–uznał czynność prawną w postaci przeniesienia własności nieruchomości zawartą w formie aktu notarialnego w październiku 2012 r. przed notariuszem zapisaną w rep. (...) pomiędzy A.B. oraz B.A., na mocy której pozwany B.A.nabył własność nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą (...) za bezskuteczną wobec powodów X.X. i Y.X.. w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w marcu 2016 r. w sprawie o sygn. (...);

–uznał umowę darowizny zawartą w formie aktu notarialnego w lipcu 2014 r. przed notariuszem zapisaną w rep. (...) pomiędzy B.A oraz A.C., na mocy której pozwana A.C. nabyła udział w 1/2 części we współwłasności nieruchomości gruntowej, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą (...) za bezskuteczną wobec powodów X.X. i Y.X. w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w marcu 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...);

–zasądził od pozwanego B.A. na rzecz powodów X.X. i Y.X. kwotę 29.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, przy czym spełnienie świadczenia przez jednego z powodów zwalnia wobec drugiego,

–zasądził od pozwanej A.C. na rzecz powodów X.X. i Y.X. kwotę 29.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, przy czym spełnienie świadczenia przez jednego z powodów zwalnia wobec drugiego.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym na wniosek X.X. i Y.X. prowadzi egzekucję wierzytelności stwierdzonej w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym przez Sąd Okręgowy w marcu 2016 r. w sprawie o sygn. akt I (...). Egzekucja o sygnaturze (...) prowadzona jest z następujących nieruchomości:

-zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w A., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 1. o powierzchni 0,2300 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), a której współwłaścicielami w udziałach po 1/2: są B.A. i A.C.,

-zabudowanej nieruchomości rolnej położonej w A 2., składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami 2. i 3. o łącznej powierzchni 0,1800 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), której właścicielem jest B.A.,

-nieruchomości gruntowej położonej w A., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 4. o powierzchni 0,10 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr (...)0, której właścicielem jest B.A.,

-nieruchomości gruntowej położonej w A, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 5. o powierzchni 0,19 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), której właścicielem jest B.A.,

-nieruchomości gruntowej położonej w A, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 6. o powierzchni 0,09 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW (...), której właścicielem jest B.A..

Uwzględniając okoliczność, że skutkiem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego, Wydział I Cywilny z maja 2017 r., sygn. akt (...), B.A i A.C. małżonkowie znosić muszą egzekucję z nieruchomości wyżej opisanych, nie będąc dłużnikami osobistymi ani rzeczowymi X i Y małżonków X., strony uzgodniły, że następuje:

-nieodpłatne przeniesienie przez B.A i A.C małżonków ich udziałów we własności zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w A., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 1. o powierzchni 0,2300 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr KW (...) na rzecz X i Y małżonków X.;

-zapłata w dniu zawarcia umowy przyrzeczonej przed zawarciem umowy przyrzeczonej przez B.A i A.C małżonków kwoty 123.817 zł na rzecz X i Y małżonków X.

Połowę ww. nieruchomości otrzymała Pani w darowiźnie od męża w lipcu 2014 r.

W czerwcu 2015 r. otrzymała Pani pożyczkę hipoteczną w wysokości 110.000 zł, ponieważ chcieliście Państwo dokończyć budowę domu (zrobić elewację, ogrodzenie, balustrady, podjazdy, itp.). Podpisując ugodę musieliście również spłacić ww. pożyczkę, aby zwolnić hipotekę ww. nieruchomości (hipoteka w wysokości 168.300 zł, nr pożyczki: (...)).

W wyniku spraw sądowych wraz z mężem poniosła Pani ogromne koszty związane z postępowaniem sądowym w I i II instancji. Ze względu na to, że sprawy przegraliście, musieliście też zwrócić koszty sądowe Państwu X..

Uzupełnienie wniosku

Nieruchomość została nabyta 5 października 2012 r. przez Pani męża od jego rodziców do jego majątku osobistego – nie została objęta wspólnością ustawową. Natomiast dokonana 21 lipca 2014 r. przez Pani męża darowizna 1/2 udziału w nieruchomości nastąpiła do Pani majątku osobistego. Ponadto, wierzyciele Pani teściów skorzystali z instytucji skargi pauliańskiej, przewidzianej w art. 527 Kodeksu cywilnego, w celu zaspokojenia swoich wierzytelności wskutek czego na mocy wyroku Sądu Okręgowego z maja 2017 r. sygn. (...) uznano m.in. umowę darowizny zawartą w lipcu 2014 r. pomiędzy Pani mężem oraz Panią, na mocy której nabyła Pani udział w 1/2 części we współwłasności nieruchomości gruntowej – za bezskuteczną.

Pytanie

Czy nieodpłatne przeniesienie prawa własności jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie, dokonując nieodpłatnego przeniesienia własności opisanej nieruchomości nie powinien występować podatek od dochodu – bo żadnego dochodu Pani nie otrzymała. Wręcz odwrotnie, Pani majątek osobisty uległ całkowitemu pogorszeniu (brak majątku).

Według Pani, ze względu na to, iż Sąd I i II instancji orzekł o bezskuteczności podpisanych aktów notarialnych z października 2012 r. i lipca 2014 r., to powinno się traktować je jako nieważne i tym samym podatek nie powinien wystąpić.

Wskazuje Pani, że opisana we wniosku sytuacja jest dla Pani i Pani męża niesamowicie krzywdząca i niezrozumiała. Będąc stroną pozwaną w postępowaniu sądowym stracili Państwo wszystkie oszczędności. Przede wszystkim nieodpłatnie przenieśliście własność nieruchomości na wierzycieli Pani teściów, co spowodowało całkowitą utratę Pani majątku osobistego. W Pani przypadku była to strata, od której nie powinno płacić się podatku dochodowego, ponieważ nie uzyskała Pani z tego tytułu żadnych korzyści, wręcz przeciwnie – poniosła niewyobrażalne koszty.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pani wniosek – z marca 2020 r. wydałem interpretację indywidualną znak (...), w której uznałem Pani stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Pani w marcu 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

W kwietniu 2020 r. wniosła Pani skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. Skarga wpłynęła do mnie w kwietniu 2020 r.

Wniosła Pani o uchylenie interpretacji.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 6 sierpnia 2020 sygn. akt I SA/Go 214/20.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z marca 2023 r. sygn. akt II FSK 2373/20 – oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną, stał się prawomocny od marca 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•ponownie rozpatruję Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm. – publikator aktualny na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak wynika z powołanego przepisu, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

-pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

-pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest:

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a uzyskany przychód w ogóle nie podlega opodatkowaniu. Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment ich nabycia.

Na mocy art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z wniosku w szczególności wynika, że 5 października 2012 r. Pani mąż nabył od swoich rodziców do jego majątku osobistego nieruchomość. Nie została ona objęta wspólnością ustawową. Po czym, 21 lipca 2014 r. Pani mąż przekazał Pani w darowiźnie 1/2 udziału w tej nieruchomości do Pani majątku osobistego.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycia”, a tym bardziej nie określa szczególnych sposobów nabycia. Mając na uwadze jego znaczenie językowe należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm. – publikator aktualny na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej), a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, że:

Przez pojęcie darowizny natomiast rozumieć należy typ umowy nazwanej, opisany w ustawie Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego:

Rozstrzygając więc kwestię odnoszącą się do daty nabycia przez Panią udziału w ww. nieruchomości należy odwołać się również do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2086 ze zm. – publikator aktualny na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej).

Stosownie do art. 31 § 1 ww. Kodeksu:

Jak stanowi art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl art. 47 § 1 ww. Kodeksu:

Jest to zatem umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta reguluje stosunki majątkowe małżonków przez czas trwania ich związku małżeńskiego.

Ponadto, w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają – co do zasady – żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takimi jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

Umowa rozszerzająca wspólność ustawową małżeńską ma na celu ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta jest czynnością prawną organizacyjną, która reguluje stosunki majątkowe małżonków podczas trwania ich związku małżeńskiego. W tym miejscu należy wskazać – za jednolicie ukształtowaną linią orzeczniczą – że włączenie do majątku małżonków w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową nieruchomości lub praw majątkowych stanowiących majątek odrębny jednego małżonka na zasadach i w sposób określony przez ustawę Kodeks rodzinny i opiekuńczy, nie jest nabyciem tej nieruchomości lub prawa majątkowego przez drugiego małżonka, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co istotne w analizowanej sprawie nabyta w październiku 2012 r. nieruchomość do majątku osobistego Pani męża nie została objęta wspólnością ustawową, nie została również zawarta umowa rozszerzająca wspólność ustawową małżeńską o przedmiotową nieruchomości. Dalej, w lipcu 2014 r. Pani mąż dokonał z jego majątku osobistego na Pani rzecz darowizny 1/2 udziału w tej nieruchomości. Wobec powyższego darowizna do Pani majątku osobistego udziału w ww. nieruchomości skutkuje jego nabyciem przez Panią w 2014 r.

Z wniosku wynika również, że wierzyciele Pani teściów skorzystali z instytucji skargi pauliańskiej, przewidzianej w art. 527 Kodeksu cywilnego, w celu zaspokojenia swoich wierzytelności wskutek czego na mocy wyroku Sądu uznano m.in. umowę darowizny zawartą 21 lipca 2014 r. pomiędzy Pani mężem oraz Panią, na mocy której nabyła Pani udział w 1/2 części we współwłasności nieruchomości gruntowej – za bezskuteczną. Wobec czego na skutek podpisanej 9 stycznia 2019 r. ugody wraz z mężem dokonała Pani przeniesienia prawa własności ww. nieruchomości na rzecz wierzycieli Pani teściów.

Na podstawie art. 527 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny:

Tzw. „skarga pauliańska” stanowi wyjątek od zasady prawa zobowiązaniowego, że stosunek obligacyjny powstaje pomiędzy jego stronami, gdyż uwzględnienie skargi pauliańskiej powoduje, że wierzyciel będzie mógł dochodzić swoich roszczeń nie bezpośrednio od dłużnika, a od osoby trzeciej – z którą dłużnik dokonał czynności krzywdzącej dla wierzyciela, a czynność prawna dłużnika utraci moc w stosunku do wierzyciela występującego ze skargą paulińską.

Aby wierzyciel mógł skorzystać z omawianej instytucji, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

1)istnienie wierzytelności,

2)dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej, na skutek której osoba ta uzyskała korzyść majątkową,

3)pokrzywdzenie wierzycieli,

4)działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli,

5)wiedza lub możliwość (przy zachowaniu należytej staranności) dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią.

W przypadku zaistnienia wszystkich przesłanek z art. 527 Kodeksu cywilnego dochodzi do uznania przez sąd czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią, dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli, za bezskuteczną w stosunku do wierzyciela, który czynność zaskarżył.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy zauważyć należy, że nie była Pani dłużnikiem wierzycieli Pani teściów. Na skutek przeniesienia udziału w prawie własności nieruchomości na rzecz wierzycieli Pani teściów – nie uzyskała Pani zatem przysporzenia majątkowego w postaci zwolnienia z długu. Pani zobowiązanie było wyłącznie wynikiem czynności uznanej prawomocnym wyrokiem sądu powszechnego za prawnie bezskuteczną wobec wierzycieli Pani teściów. Wobec tego stwierdzić należy, że w wyniku zawartej 9 stycznia 2019 r. umowy przeniesienia Pani udziału w prawie własności nieruchomości ubył jedyny składnik majątkowy, z którego wierzyciele Pani teściów mogliby prowadzić egzekucję. Nie pozostał w nim żaden objęty skargą pauliańską składnik. Tym samym przeniesienie udziału w prawie własności nieruchomości nie stanowiło dla Pani odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).