Interpretacja indywidualna z dnia 4 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.293.2023.1.MAZ

Brak konieczności złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu oraz rozliczenia podatku VAT w sposób przewidziany dla środków transportu w przypadku nabycia ciągników siodłowych

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 11 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który wpłynął 14 sierpnia 2023 r., dotyczy konieczności złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu oraz rozliczenia podatku VAT w sposób przewidziany dla środków transportu w przypadku nabycia ciągników siodłowych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

ABCDE Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na transporcie drogowym towarów oraz na sprzedaży hurtowej i detalicznej pojazdów samochodowych.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza nabywać naczepy do ciągników siodłowych od kontrahentów z krajów Unii Europejskiej, w celu wykorzystywania ich przede wszystkim we własnej działalności transportowej. W związku z tym Spółka planuje dokonywać rejestracji w Polsce części nabywanych naczep. Część nabywanych naczep będzie natomiast kwalifikowana jako towary handlowe, które będą przeznaczone do odsprzedaży przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazuje, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Jednocześnie Spółka informuje, że dostawcami towarów (naczep) będą podatnicy zarejestrowani dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Nabyte w przyszłości naczepy zostaną przemieszczone z terytorium kraju UE na terytorium Polski. W związku z powyższym transakcje nabycia naczep do ciągników siodłowych będą spełniały warunki do uznania ich za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 Ustawy o VAT.

Pytanie

Czy w przypadku nabycia naczep do ciągników siodłowych Wnioskodawca będzie zobowiązany do złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz do rozliczenia VAT na zasadach przewidzianych dla środków transportu, zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 Ustawy o VAT (tj. do obliczenia i wpłacenia VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego)?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z tym, że naczepa do ciągnika siodłowego nie spełnia definicji „nowego środka transportu”, w rozumieniu art. 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT ani też definicji „innego środka transportu”, o którym mowa w art. 103 ust. 4 Ustawy o VAT, gdyż nie posiada napędu (nie jest pojazdem silnikowym), to w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym Spółka nie będzie zobowiązana do złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz nie będą miały zastosowania przepisy art. 103 ust. 3 i 4 Ustawy o VAT (tj. Spółka nie będzie zobowiązana do obliczenia i wpłacenia VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego). W związku z tym wewnątrzwspólnotowe nabycie naczepy powinno zostać przez Wnioskodawcę rozliczone na zasadach ogólnych, przewidzianych w art. 103 ust. 1 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Wnioskodawca wskazuje, że art. 103 ust. 1 Ustawy o VAT statuuje ogólną zasadę, zgodnie z którą podatnik jest zobowiązany do samodzielnego obliczenia i wpłacenia VAT w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy. Natomiast art. 103 ust. 3 Ustawy o VAT określa wyjątek od tej zasady – obowiązek samodzielnego obliczenia i wpłacenia VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 103 ust. 4 Ustawy o VAT, art. 103 ust. 3 Ustawy o VAT ma zastosowanie również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT, za „nowy środek transportu” uważa się m.in. przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe, napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy.

Ustawa o VAT nie zawiera odrębnej definicji „innych środków transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy o VAT. Natomiast zgodnie z wykładnią językową i systemową – wobec faktu zdefiniowania pojęcia „nowego środka transportu” – przez „inny środek transportu” należy rozumieć taki sam jak opisany wyżej środek transportu, nieposiadający cechy „nowości”. Innymi słowy, na gruncie art. 103 ust. 4 Ustawy o VAT „innym środkiem transportu” jest środek transportu inny niż nowy.

W doktrynie prawa podatkowego wskazuje się, że dla uznania pojazdu lądowego za „nowy środek transportu” konieczne jest łączne spełnienie dwóch warunków: „Pierwszy z nich odnosi się do mocy silnika lub pojemności skokowej jego cylindrów. Natomiast drugi dotyczy przejechanej odległości lub długości okresu użytkowania. Do uznania za nowy środek transportu danego pojazdu konieczne jest łączne spełnienie warunku mocy lub pojemności skokowej oraz warunku przebiegu lub okresu użytkowania” (A. Bartosiewicz [w:] VAT. Komentarz, wyd. XVI, Warszawa 2022, art. 2). „(...) Wszystkie wymienione pojazdy, aby można je było zaliczyć do nowych środków transportu, muszą dodatkowo spełniać określone wymagania. Każdy z tych pojazdów musi być napędzany silnikiem (niekoniecznie spalinowym) spełniającym przynajmniej jedno z dwóch kryteriów: pojemność skokowa większa niż 48 cm³ lub moc silnika większa niż 7,2 kilowata. Jeżeli pojazd lądowy spełni choć jeden ze wskazanych warunków, jest to środek transportu, o którym mowa w tym przepisie. (...) Należy ponadto zastosować kryterium „nowości” danego środka transportu, gdyż specjalne procedury dotyczą wyłącznie nowych środków transportu” (Z. Modzelewski, G. Mularczyk [w:] Z. Modzelewski, G. Mularczyk, Ustawa o VAT. Komentarz, wyd. II. Warszawa 2006, art. 2).

Zgodnie z art. 2 pkt 52 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988, t.j. z dnia 11 maja 2022 r. z późn. zm.; dalej jako: „Prawo o ruchu drogowym”), „naczepa” to przyczepa, której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 50 ustawy Prawo o ruchu drogowym, „przyczepa” to pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem. Z przytoczonych definicji zawartych w ustawie Prawo o ruchu drogowym jednoznacznie wynika, że naczepa nie jest wyposażona w silnik. Ponadto naczepa nie może samodzielnie (bez dołączenia jej do ciągnika siodłowego) realizować funkcji transportowych.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że naczepa do ciągnika siodłowego nie stanowi „nowego środka transportu” ani też „innego środka transportu” w rozumieniu Ustawy o VAT, gdyż nie posiada żadnego napędu – silnika. Posiadanie silnika o określonych parametrach technicznych stanowi natomiast jedno z dwóch podstawowych kryteriów uznania za środek transportu w rozumieniu art. 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT. W rezultacie, w sytuacji, w której pojazd dysponujący silnikiem o pojemności skokowej mniejszej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy mniejszej niż 7,2 kilowatów nie stanowi nowego środka transportu, to tym bardziej takim nowym środkiem transportu nie będzie niedysponująca żadnym silnikiem naczepa. Idąc dalej – jeżeli naczepa ze względów konstrukcyjnych nie może stanowić „nowego środka transportu”, to również nie będzie spełniać kryteriów uznania za inny niż nowy środek transportu.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że na tę ocenę nie może wpływać treść rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 2011.77.1 z dnia 23 marca 2011 r.; dalej jako: „Rozporządzenie Rady Nr 282/2011”). Zgodnie z art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011, „środek transportu”, o który m mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 2006.347.1 z dnia 11 grudnia 2006 r.; dalej jako: „Dyrektywa VAT”), obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. W art. 38 ust. 2 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 zawierającym otwarty katalog pojazdów, urządzeń itp. spełniających definicję „środków” transportu” (w rozumieniu art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011) pod lit. b jako środki transportu wskazano przyczepy oraz naczepy.

Odnosząc się do powyższego, w pierwszej kolejności Wnioskodawca zwraca uwagę, że definicja „środka transportu” zawarta w art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 oraz zawarta w art. 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT wskazują odmienne kryteria kwalifikacji pojazdów, urządzeń itp. do kategorii środków transportu. Przykładowo definicja zawarta w art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 wskazuje, że za „środek transportu” można uznać również wyposażenie i urządzenie służące do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy. Natomiast definicja zawarta w art. 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT nie zawiera takiego wskazania, ale jednoznacznie wymienia silnik jako obowiązkowy element pojazdów lądowych, który pozwala na uznanie ich za środek transportu. Ponadto należy podkreślić, że definicja zawarta w art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 została wprowadzona w celu zdefiniowania pojęcia „środka transportu” wyłącznie na potrzeby art. 56 oraz art. 59 akapit pierwszy lit. g Dyrektywy VAT (a więc ustalania miejsca opodatkowania usług najmu majątku ruchomego, w tym wynajmu środków transportu). Dyrektywa VAT zawiera bowiem w art. 2 ust. 2 definicję „nowego środka transportu”, opracowaną na potrzeby opodatkowania VAT transakcji odpłatnego wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu (art. 2 ust. 1 lit. b pkt (ii) Dyrektywy VAT). Definicja ta jest spójna z definicją zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT(definicje te zawierają jednakowe kryteria). Zgodnie z art. 2 ust. 2a pkt (i) Dyrektywy VAT, „środki transportu” oznaczają m.in. przeznaczone do przewozu osób lub towarów lądowe pojazdy silnikowe, o pojemności silnika przekraczającej 48 centymetrów sześciennych lub których moc przekracza 7,2 kilowata. Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 2b pkt (i) Dyrektywy VAT, środki transportu uważane są za „nowe” w odniesieniu do lądowych pojazdów silnikowych, w przypadku, gdy ich dostawa odbywa się w terminie sześciu miesięcy od daty ich pierwszego oddania do użytku lub gdy pojazd przejechał nie więcej niż 6000 km. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki należy uznać, że definicja „środka transportu” zawarta w art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 oraz ta zawarta w art. 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT są autonomiczne, niezależne od siebie i zostały opracowane w innym celu. W związku z tym, definicja zawarta w art. 38 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 nie może być stosowana na potrzeby określenia „środka transportu” w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, że art. 38 ust. 2 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 znajduje się w Podsekcji 10 - Wynajem środków transportu. Co więcej, art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 brzmi: „Środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE (...)”. Art. 56 Dyrektywy VAT znajduje się w Podsekcji 6 - Wynajem środków transportu, a art. 59 akapit pierwszy litera g dotyczy usługi wynajmu rzeczowego majątku ruchomego, z wyjątkiem wszystkich środków transportu (Podsekcja 9 - Świadczenie usług na rzecz osób niebędących podatnikami spoza Wspólnoty). Mając to na uwadze, w ocenie Spółki należy uznać, że definicja zawarta w art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 została wprowadzona do przepisów wspólnotowych wyłącznie na potrzeby regulacji dotyczących opodatkowania najmu środków transportu, a nie ich nabycia.

W związku z powyższym odwoływanie się do art. 38 ust. 2 Rozporządzenia Rady Nr 282/2011 dla uzasadnienia kwalifikacji naczepy do ciągnika siodłowego jako środka transportu na potrzeby art. 103 ust. 3 i 4 Ustawy o VAT jest zdaniem Wnioskodawcy nieuprawnione i nie znajduje oparcia w przepisach.

W ocenie Spółki, zważywszy, że naczepy do ciągnika siodłowego, które Spółka planuje w przyszłości nabywać w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na cele prowadzonej w kraju działalności gospodarczej, nie stanowią „nowego środka transportu w rozumieniu [art.] 2 pkt 10 lit. a Ustawy o VAT ani też „innego środka transportu”, o którym mowa w art. 103 ust. 4 Ustawy o VAT, Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia VAT związanego z zakupem tych naczep zgodnie z zasadami ogólnymi, przewidzianymi w art. 103 ust. 1 Ustawy o VAT.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach, przykładowo:

-„Odnośnie zaś do przyczep i naczep, które również nabywacie Państwo wewnątrzwspólnotowo należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 50 i pkt 52 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2021 r. poz. 450 z późn. zm.), przyczepa to pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem; naczepa to przyczepa, której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd. Zatem należy stwierdzić, że przyczepy/naczepy nie stanowią środka transportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie posiadają własnego silnika, co jest warunkiem niezbędnym dla uznania danego pojazdu za środek transportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowego nabycia Przedmiotów leasingu w postaci naczepy i przyczepy Państwa Spółka również nie jest zobligowana do złożenia deklaracji VAT-23 i zapłaty podatku na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy (w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego)” – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 lipca 2022 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.90.2022.2.RD;

-„W związku z powyższym należy wskazać, że naczepy do ciągników siodłowych, które Wnioskodawca zamierza zakupić, nie spełniają definicji środków transportu z uwagi na to, że nie są pojazdami lądowymi napędzanymi silnikiem. Zatem, w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem naczep do ciągników siodłowych Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT (rozliczenia) na zasadach szczególnych przewidzianych dla środków transportu, w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy, ponieważ przepisy te nie będą miały w tym przypadku zastosowania” – interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 lutego 2019 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.749.2018.2.PR;

-„Zatem należy stwierdzić, że naczepa nie stanowi środka transportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie posiada własnego silnika, co jest warunkiem niezbędnym dla uznania danego pojazdu za środek transportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia naczepy nie znajdą zastosowania przepisy art. 103 ust. 4 i 5 ustawy. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu, natomiast jest zobowiązany do rozliczenia przedmiotowej transakcji jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zgodnie z przepisami ustawy” – interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 grudnia 2015 r., nr IBPP2/4512-874/15/KO;

-„Zatem należy stwierdzić, że naczepa nie stanowi środka transportu w rozumieniu ustawy od towarów i usług, ponieważ nie posiada własnego silnika, co jest warunkiem niezbędnym dla uznania danego pojazdu za środek transportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia naczepy nie znajdą zastosowania przepisy art. 103 ust. 4 i 5 ustawy. Tym samym Spółka nie jest zobowiązana do złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu, natomiast jest zobowiązana do rozliczenia przedmiotowej transakcji jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zgodnie z przepisami ustawy” – interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 listopada 2014 r., nr IPPP3/443-808/14-5/KB;

-„Uwzględniając powyższe należy wskazać, iż do przyczep i naczep w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym nie ma w ogóle zastosowania art. 2 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż przyczepy i naczepy nie posiadają własnego napędu (zgodnie z ww. przepisem nie są napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowatów), co jest warunkiem niezbędnym dla możliwości uznania danego pojazdu za środek transportu, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, w związku z nabyciem przyczep i naczep na potrzeby własne, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środków transportu, na podstawie art. 103 ust. 4 ustawy, w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. Zainteresowany zobowiązany jest natomiast do rozliczenia przeprowadzonych transakcji nabycia przyczep i naczep jako wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Na powyższe ustalenia nie ma wpływu również regulacja zawarta w rozporządzeniu Rady Europy nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiająca środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 288, poz. 1). Należy bowiem zaznaczyć, iż przepis art. 10 przywołanego rozporządzenia traktuje przyczepy, naczepy i wagony kolejowe jako środki transportu jedynie na potrzeby stosowania przepisu art. 27 ust. 4 pkt 6 ustawy, dotyczącego ustalenia miejsca świadczenia usług wynajmu, dzierżawy lub podobnych, których przedmiotem są rzeczy ruchome” – interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 czerwca 2009 r., nr ILPP2/443-498/09-2/MN.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że naczepy do ciągników siodłowych nie stanowią „nowych środków transportu” w rozumieniu art. 2 ust. 10 lit. a Ustawy o VAT ani też „innych środków transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 Ustawy o VAT, gdyż nie posiadają silnika. W konsekwencji, zdaniem Spółki, w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym nie będą miały zastosowania przepisy art. 103 ust. 3 i 4 Ustawy o VAT, a wewnątrzwspólnotowe nabycie naczep do ciągników siodłowych powinno zostać przez Wnioskodawcę rozliczone na zasadach ogólnych, przewidzianych w art. 103 ust. 1 Ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1570, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przepis art. 2 pkt 1 ustawy wskazuje, że:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej […].

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W art. 2 pkt 10 lit. a ustawy wskazano, że:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o nowych środkach transportu - rozumie się przez to przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy wskazuje, że:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel […].

Stosownie do art. 9 ustawy:

1. Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

2. Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1) nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b)osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

- z zastrzeżeniem art. 10;

2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

3. Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1) nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,

2) dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepis art. 103 ust. 1 ustawy wskazuje, że:

Podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Stosownie do art. 103 ust. 3 ustawy:

W przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Jak stanowi art. 99 ust. 10 ustawy:

W przypadku gdy podatnicy, o których mowa w art. 15, oraz podmioty niebędące podatnikami wymienionymi w art. 15, niemające obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub w ust. 8, dokonują jedynie wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, deklarację podatkową w zakresie nabywanych nowych środków transportu składa się w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

Przepis art. 103 ust. 4 ustawy:

Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

W art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz.Urz.UE.L 2011 Nr 77, str. 1, ze zm.; dalej jako: „rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) zawarta została definicja „środka transportu”.

„Środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Z kolei w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wskazano, że:

Środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

a) pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;

b) przyczepy i naczepy;

c) wagony kolejowe;

d) statki;

e) statki powietrzne;

f) pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;

g) ciągniki i inne pojazdy rolnicze;

h) pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Jak wskazano w art. 56 dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 2006 Nr 347, str. 1, ze zm.; dalej jako: „dyrektywa 2006/112/WE”):

1. Miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są rzeczywiście oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

2. Miejscem świadczenia usług polegających na wynajmie, innym niż wynajem krótkoterminowy, środków transportu na rzecz osób niebędących podatnikami jest miejsce, gdzie usługobiorca ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Jednakże miejscem wynajmu statku rekreacyjnego, innego niż wynajem krótkoterminowy, na rzecz osoby niebędącej podatnikiem jest miejsce, w którym statek rekreacyjny jest faktycznie oddawany do dyspozycji usługobiorcy, gdy usługodawca faktycznie świadczy tę usługę ze swojej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, znajdujących się w tym miejscu.

3. Do celów ust. 1 i 2 „krótkoterminowy” oznacza ciągłe posiadanie lub korzystanie ze środka transportu przez okres nieprzekraczający trzydziestu dni, a w przypadku jednostek pływających okres nieprzekraczający dziewięćdziesięciu dni.

Z kolei w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE stanowi, że:

Miejscem świadczenia następujących usług na rzecz osoby niebędącej podatnikiem mającej siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Wspólnoty jest miejsce, w którym osoba ta ma siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu:

-wynajem rzeczowego majątku ruchomego, z wyjątkiem wszystkich środków transportu.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy obowiązków w zakresie złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz rozliczenia VAT na zasadach przewidzianych dla środków transportu, zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia naczep do ciągników siodłowych.

Dla oceny stanowiska Wnioskodawcy w związku z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego i wyrażonymi wątpliwościami, kluczowe znaczenie ma rozstrzygnięcie, czy naczepy do ciągników siodłowych, których nabycie planuje Spółka, są środkiem transportu. Przepis art. 2 pkt 10 lit a ustawy zawiera rozumienie pojęcia „nowy środek transportu” w odniesieniu do pojazdu lądowego. Natomiast ustawa o VAT nie definiuje jako takiego pojęcia „środek transportu”. Zatem wyłączając z definicji nowego środka transportu (w odniesieniu do pojazdu lądowego) te elementy, które wskazują na jego status jako przedmiotu nowego (przejechany dystans nie większy niż 6000 kilometrów lub czas jaki upłynął od momentu dopuszczenia do użytku nie dłuższy niż 6 miesięcy), okazuje się, że o uznaniu danego pojazdu za środek transportu decyduje z jednej strony jego przeznaczenie do przewozu osób lub towarów, a z drugiej strony posiadanie napędu w postaci silnika o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata.

Naczepy do ciągników siodłowych, których nabycie planuje Spółka, są przeznaczone do przewozu towarów. Natomiast te naczepy nie są wyposażone w jakikolwiek silnik, który by pozwalał na ich samodzielne poruszanie, a ich użycie wymaga połączenie z ciągnikiem siodłowym, dzięki któremu następuje ich przemieszczenie. Tym samym naczepy do ciągników siodłowych nie będą środkami transportu w rozumieniu wynikającym z przepisu art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, a zatem też nie będą stanowiły „innego środka transportu” wskazanego w art. 103 ust. 4 ustawy. W art. 103 ust. 4 ustawy jest mowa o „nowych środkach transportu” i „innych środkach transportu”, co wskazuje na rozróżnienie miedzy środkami transportu nowymi oraz takimi, które nie są nowe (innymi).

W tym miejscu – dla sprecyzowania charakteru naczepy do ciągnika siodłowego – uzasadnione jest odwołanie do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1047, ze zm.; dalej jako: „Prawo o ruchu drogowym”). W art. 2 pkt 31, 32, 33, 42a, 50 i 52 Prawa o ruchu drogowym zostały zdefiniowane następujące określenia, użyte w tej ustawie:

-(pkt 31) pojazd - środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane, z wyjątkiem urządzenia wspomagającego ruch;

-(pkt 32) pojazd silnikowy - pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru, pojazdu szynowego, roweru, wózka rowerowego, hulajnogi elektrycznej, urządzenia transportu osobistego i wózka inwalidzkiego;

-(pkt 33) pojazd samochodowy - pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego;

-(pkt 42a) ciągnik samochodowy - pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy; określenie to obejmuje ciągnik siodłowy i ciągnik balastowy;

-(pkt 50) przyczepa - pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem;

-(pkt 52) naczepa - przyczepę, której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd.

Jak wynika z przywołanych definicji zawartych w Prawie o ruchu drogowym, naczepa jest środkiem transportu przeznaczonym do poruszania się po drodze, pojazdem bez silnika, rodzajem przyczepy przystosowanej do ciągnięcia przez ciągnik samochodowy, przez który rozumie się także ciągnik siodłowy. Oznacza to, że naczepa do ciągnika siodłowego nie może samoczynnie poruszać się po drodze, ponieważ nie jest do tego przystosowana – nie posiada silnika (nie jest pojazdem silnikowym). Zatem przywołane powyżej określenia, użyte w Prawie o ruchu drogowym, potwierdzają, że naczepy do ciągników siodłowych nie stanowią środka transportu w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Definicja „środka transportu” zawarta została również w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Przy czym przepis ten odwołuje się wprost do uregulowań dotyczących wynajmu środków transportu, zawartych w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE. Oznacza to, że przepisy wskazane przepisy rozporządzenia wykonawczego 282/2011 w zakresie definicji środka transportu nie znajduje zastosowania w odniesieniu do pojęcia „środek transportu”, używanego w ustawie o VAT.

Zatem z uwagi na powyższe, w przypadku przyszłego nabycia wewnątrzwspólnotowego naczep do ciągników siodłowych, Spółka nie będzie zobowiązana do złożenia informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz rozliczenia VAT na zasadach przewidzianych w art. 103 ust. 3 i 4 ustawy (do obliczenia i wpłacenia VAT w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego). Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie wątpliwości wyrażonych w zadanym pytaniu, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i odnoszą się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjujących te sprawy wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2651, ze zm.; dalej jako: „Ordynacja podatkowa”). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1634, ze zm.; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy

wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.