Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.462.2023.2.AW

Czy płatności wypłacane nierezydentom z Irlandii, Niemiec i Wielkiej Brytanii za dostęp do włókien światłowodowych i przestrzeni kolokacyjnych podlegają WHT, a w szczególności, czy stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - jeżeli tak, to czy można do nich zastosować UPO.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

-czy płatności wypłacane nierezydentom za dostęp do włókien światłowodowych i przestrzeni kolokacyjnych podlegają WHT, a w szczególności, czy stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT;

-czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz A nie są objęte zakresem art. 12 polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków (tj. potwierdzeniu, że A jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności oraz posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji A i dochowaniu należytej staranności), Wnioskodawca może uznać te płatności za „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 tej umowy i nie potrącać WHT;

-czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz B objęte są zakresem art. 12 polsko-niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków (tj. potwierdzeniu, że B jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności oraz posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji B i dochowaniu należytej staranności) zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy;

-czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz C będą objęte zakresem art. 12 polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków (tj. potwierdzeniu, że C jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności oraz posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji C i dochowaniu należytej staranności), zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy;

-czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz A nie są objęte zakresem art. 12 polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, Wnioskodawca może uznać te płatności za „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 tej umowy i nie potrącać WHT, także w sytuacji gdy Wnioskodawca przeprowadzi w ramach należytej staranności weryfikację z której wynikać będzie, że A nie jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności, zaś Wnioskodawca posiadać będzie aktualny certyfikat rezydencji kontrahenta.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 listopada 2023 r. (wpływ tego samego dnia).  Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym mającym siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca jest węzłem europejskiej przestrzeni badawczej w zakresie infrastruktury informatycznej nauki oraz ważnym centrum badawczo-rozwojowym w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca podpisuje umowy dostępu do włókien światłowodowych oraz przestrzeni kolokacyjnej z podmiotami, które nie są powiązane z Wnioskodawcą w rozumieniu Ustawy o CIT. Część z kontrahentów Wnioskodawcy jest nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT i umowy z tymi podmiotami są przedmiotem niniejszego wniosku. Kontrahenci Wnioskodawcy są osobami prawnymi.

Nabywane usługi polegają na zapewnieniu dostępu do włókien światłowodowych na wskazanym w umowie dystansie i ściśle określonej trasie oraz udostępnieniu przestrzeni kolokacyjnej, tj. dostępu do lokalizacji na trasie światłowodu w punktach końcowych. Nabywane usługi umożliwiają przesłanie wielu kanałów informacyjnych w włóknach optycznych na dużych odległościach. Usługi są nabywane w celu zapewnienia przez Wnioskodawcę dostępu do zaawansowanych usług telekomunikacyjnych oraz informatycznych świadczonych przez Wnioskodawcę, zagwarantowanie wyższej przepustowości, dostępności, jakości, różnorodności oraz bezpośredniej telekomunikacji za pomocą światłowodu. Dodatkowo, dzięki nabywanym usługom Wnioskodawca świadczy też usługi bezpośredniej telekomunikacji pomiędzy polską siecią, a Europejską Organizacją.

Włókna światłowodowe, które są udostępniane Wnioskodawcy (między innymi typu …) stanowią zamkniętą strukturę wykonaną ze specjalnego włókna szklanego, która wykorzystuje propagację światła jako nośnika informacji. Dzięki tym właściwościom, włókna są wykorzystywane do transmisji danych na duże odległości oraz oferują możliwość implementacji zaawansowanych usług teleinformatycznych. Światłowody składają się z rdzenia wykonanego z włókna szklanego oraz zewnętrznych materiałów zabezpieczających (okładzin i pokrycia). Włókna które są udostępniane Wnioskodawcy nie zawierają w sobie żadnych elementów ruchomych, mechanicznych, itp. Włókna mogą być zakończone konektorem. Wnioskodawcy udostępniane są poszczególne włókna a nie cały kabel światłowodowy, który może składać się od kilku do kilkuset włókien, z których część udostępniana jest też innym podmiotom, nie powiązanym z Wnioskodawcą. Wnioskodawcy nie są udostępnianie inne urządzenia przez zagranicznych kontrahentów, niemniej w praktyce kontrahenci na trasie po jakiej przebiega światłowód mogą umieszczać dodatkowe urządzenia służące np. wzmacnianiu i regenerowaniu przesyłanego sygnału we włóknach (Wnioskodawcy, jak i innych podmiotów, które korzystają z pozostałych włókien danego kabla światłowodowego). Te inne urządzenia nie są jednak udostępniane Wnioskodawcy i nie są przedmiotem umów łączących Wnioskodawcę z zagranicznymi kontrahentami, gdyż umowy dotyczą wyłącznie korzystania z włókien światłowodowych (na ogół jednej pary) oraz przestrzeni kolokacyjnej.

W ramach nabywanych usług, Wnioskodawca nabywa też prawo dostępu do przestrzeni kolokacyjnej. Na przestrzeń kolokacyjną składają się miejsca w budynkach lub budowlach, gdzie umieszczone są szafy telekomunikacyjne stanowiące własność zagranicznego kontrahenta. Rozmiar przestrzeni kolokacyjnej w poszczególnych lokalizacjach przeważnie nie przekracza 1 metra kwadratowego. Lokalizacja jest udostępniana Wnioskodawcy w celach instalacyjnych, obsługi, konserwacji, dostosowywania, napraw, zmian, odnawiania i eksploatacji urządzeń, które stanowią własność Wnioskodawcy. Wszelkie urządzenia, które znajdują się w przestrzeni kolokacyjnej są wykorzystywane jedynie do obsługi przesyłu informacji za pomocą włókien światłowodowych. Wnioskodawca ma prawo dostępu do przestrzeni kolokacyjnej na uzgodnionych warunkach. Kontrahenci Wnioskodawcy świadczą usługi dozoru, konserwacji, systemów środowiskowych i włókien światłowodowych. Kontrahenci Wnioskodawcy nie są odpowiedzialni za naprawę, instalację, konfigurację ani dostrojenie urządzeń Wnioskodawcy znajdujących się w przestrzeni kolokacyjnej.

Zgodnie z postanowieniami umów kontrahenci nie nabywają praw intelektualnych do informacji przesyłanych światłowodami. Kontrahenci nie mają praw do używania, kopiowania, transferowania, zmieniania czy dokonywania innych czynności w odniesieniu do informacji przesyłanych światłowodem.

Wnioskodawca zawiera umowy na dostęp do włókien światłowodowych na okres wieloletnie (z reguły 10-15 lat). Na koniec okresu obowiązywania umów, wszelkie prawa do użytkowania włókien światłowodowych i przestrzeni kolokacyjnej wracają do kontrahentów Wnioskodawcy. Zdarza się, że Wnioskodawca zobowiązuje się do udostępniania swoich własnych włókien światłowodowych i przestrzeni kolokacyjnych w Polsce kontrahentowi, z którym podpisuje umowę. Niemniej, porozumienia te są regulowane przez odrębne umowy i nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

W ramach zawieranych umów, Wnioskodawca nie jest zobligowany do używania włókien światłowodowych udostępnianych przez konkretnego kontrahenta, tj. Wnioskodawca ma prawo łączyć włókna światłowodowe udostępniane przez poszczególnych kontrahentów z innymi włóknami światłowodowymi. Wnioskodawca nie ma prawa zastawu, hipoteki ani innego obciążenia w odniesieniu do włókien światłowodowych oraz przestrzeni kolokacyjnej.

W niektórych umowach zawieranych przez Wnioskodawcę znajdują się zapisy o dodatkowych usługach świadczonych przez kontrahentów Wnioskodawcy. Są one związane z urządzeniami Wnioskodawcy znajdującymi się w udostępnianych lokalizacjach oraz są dodatkowo płatne.

Wnioskodawca ponosi opłatę okresową za dostęp do włókien światłowodowych. Umowy nie przewidują dodatkowych opłat za korzystanie z przestrzeni kolokacyjnych.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółowy opis umów zawartych z zagranicznymi kontrahentami.

Umowa z A

Wnioskodawca zawarł umowę z A, irlandzką spółką z siedzibą w (…).

Na podstawie tej umowy, A przyznaje Wnioskodawcy wyłączny dostęp do włókien światłowodowych na wybranym odcinku zlokalizowanym w Europie. Umowa szczegółowo określa przebieg światłowodu (dwa włókna) z którego może korzystać Wnioskodawca wraz z opisem punktów rozgraniczających (punktów demarkacyjnych gdzie następuje łączenia się poszczególnych odcinków światłowodu) oraz opisem występujących tam złączy jak również wskazuje miejsca, w których Wnioskodawcy zostanie udostępniona przestrzeń kolokacyjna.

Dzierżawione włókno światłowodowe pozostanie wyłączną własnością A lub stron trzecich i żadne z postanowień umowy nie przewiduje przeniesienia na Wnioskodawcę jakiegokolwiek prawa własności, tytułu lub udziału w dzierżawionym włóknie. Wnioskodawca może podłączyć dzierżawione włókna do swoich urządzeń w punktach rozgraniczających, ewentualnie w innych lokalizacjach, w których jest to technicznie wykonalne. A jest odpowiedzialny za obsługę i konserwację sieci w tym organizowanie napraw sieci A w przypadku jakiejkolwiek usterki lub awarii.

Na podstawie umowy z A na rzecz Wnioskodawcy świadczone są usługi kolokacji. A udziela Wnioskodawcy prawa do korzystania z wyznaczonej przestrzeni wraz z niezbędnym dostępem, w celu instalacji, obsługi i konserwacji, dostosowania, naprawy, zmiany wymiany i odnawiania urządzeń stanowiących własność Wnioskodawcy. A nie ma żadnych praw do sprzętu stanowiącego własność Wnioskodawcy, który może być instalowany w udostępnionych miejscach. Wnioskodawca instaluje i korzysta ze sprzętu na własne ryzyko i koszt. A utrzymuje udostępniane obiekty w odpowiedni sposób gwarantując ich sprawny stan techniczny oraz spełnianie standardów bezpieczeństwa.

Wnioskodawca ponosi opłatę za korzystanie z włókien kalkulowaną jako iloczyn stawki za kilometr oraz długość udostępnionego włókna. Umowa nie przewiduje odrębnych opłat za usługi kolokacji.

Umowa z B

Wnioskodawca zawarł też umowę z B, niemiecką spółką z siedzibą w (…).

Umowa dotyczy długotrwałego użytkowania ciemnego włókna światłowodowego międzymiastowego (…) na wybranym odcinku zlokalizowanym w Europie. Na podstawie tej umowy Wnioskodawcy udzielone zostało wyłączne prawo do użytkowania pary ciemnego światłowodu (dwóch włókien), a po zakończeniu okresu obowiązywania umowy, prawa te powrócą do B.

Wnioskodawca może na własny koszt określić konfiguracje lub projekty jakiekolwiek sieci lub serwisu, konfigurację tras routingowych, re-groomingu, reorganizację lub konfigurację kanałów lub obwodów oraz wszelkich powiązanych funkcji w odniesieniu do włókien, o ile nie będzie to miało negatywnego wpływu na użytkowanie sytemu B przez inne podmioty. B nie dostarcza ani nie jest zobowiązany do dostarczenia Wnioskodawcy żadnego sprzętu elektronicznego, optycznego ani powiązanych urządzeń, z których wszystkie należą do odpowiedzialności Wnioskodawcy. B jest zobowiązany do konserwacji dzierżawionych włókien.

W okresie trwania umowy, B udziela Wnioskodawcy licencji na prawo użytkowania przestrzeni kolokacyjnej, wzdłuż segmentów światłowodu oraz punktach końcowych. Umowa szczegółowo określa lokalizację przestrzeni kolokacyjnej. Przestrzeń kolokacyjna może być wykorzystywana jedynie do umiejscowienia, naprawy, odnowy, konserwacji i eksploatacji urządzeń komunikacyjnych jakie posiada i obsługuje Wnioskodawca, lub klientów i dostawców Wnioskodawcy. B dodatkowo świadczy usługi dozoru, konserwacji siłowni. Jednocześnie, zagraniczny kontrahent nie będzie w żaden sposób odpowiedzialny za konfigurację lub dostrojenie urządzeń Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie ma prawa zastawu, hipoteki ani obciążenia włókien. Dodatkowo, Wnioskodawca nie może separować, sprzedawać, odprzedawać, dzierżawić, poddzierżawić, przenosić ani udzielać żadnych praw do użytkowania ani innego podobnego prawa do włókien będących przedmiotem umowy.

Wnioskodawca ponosi opłatę za korzystanie z włókien określoną kwotowo. Umowa nie przewiduje odrębnych opłat za usługi kolokacji.

Płatności na rzecz C

Nie jest wykluczone, że w przyszłości Wnioskodawca będzie dokonywał zapłaty wynagrodzenia również na rzecz brytyjskiej spółki – C z siedzibą w (…).

Wypłacane wynagrodzenie będzie należne za prawo użytkowania ciemnego włókna światłowodowego międzymiastowego na wybranym odcinku zlokalizowanym w Europie oraz za prawo użytkowania przestrzeni kolokacyjnej wzdłuż segmentów światłowodu i punktach końcowych. Charakter nabywanego świadczenia będzie analogiczny jak w przypadku umowy z B.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwości co do obowiązków w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „WHT”) w związku z umowami zawieranymi z nierezydentami oraz klasyfikacji płatności na gruncie poszczególnych umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (dalej: „umowy o UPO”).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że zastosowanie właściwej umowy o UPO jest warunkowane posiadaniem certyfikatu rezydencji oraz dochowaniem należytej staranności przy weryfikacji prawa do zastosowania umowy o UPO przez podmiot dokonujący wypłaty wynagrodzenia. Ponadto, odbiorca należności musi być rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności zgodnie z definicją zawartą w art. 4a pkt 29 ustawy.

Na potrzeby wniosku należy przyjąć jako element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, że B i C są rzeczywistymi właścicielami wypłacanych im należności zgodnie z definicją zawartą w art. 4a pkt 29 ustawy oraz że Wnioskodawca posiada aktualne certyfikaty rezydencji kontrahentów i dochował należytej staranności przy weryfikacji prawa do zastosowania właściwych umów o UPO.

Wnioskodawca nie ma pewności czy A jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności zgodnie z definicją zawartą w art. 4a pkt 29 ustawy. Wnioskodawca wnioskuje o dokonanie interpretacji wskazanych przepisów i orzeczenia o prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w sytuacji gdy:

a)Wnioskodawca przeprowadzi w ramach należytej staranności weryfikację z której wynikać będzie, że A nie jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności zgodnie z definicją zawartą w art. 4a pkt 29 ustawy, zaś Wnioskodawca posiada aktualny certyfikat rezydencji kontrahenta;

b)A będzie rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności zgodnie z definicją zawartą w art. 4a pkt 29 ustawy oraz Wnioskodawca posiada aktualne certyfikaty rezydencji kontrahenta i dochował należytej staranności przy weryfikacji prawa do zastosowania właściwej umowy o UPO.

Ponadto wskazano, że:

-A nie posiada zakładu w Polsce w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT w zw. z odpowiednimi przepisami definiującymi zakład danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

-B nie posiada zakładu w Polsce w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT w zw. z odpowiednimi przepisami definiującymi zakład danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

-C posiada zakład w Polsce w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT w zw. z odpowiednimi przepisami definiującymi zakład danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pytania (pytania 2-5 ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1.Czy płatności wypłacane nierezydentom za dostęp do włókien światłowodowych i przestrzeni kolokacyjnych podlegają WHT, a w szczególności, czy stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT?

2.Czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz A nie są objęte zakresem art. 12 polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków (tj. potwierdzeniu, że A jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności oraz posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji A i dochowaniu należytej staranności), Wnioskodawca może uznać te płatności za „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 tej umowy i nie potrącać WHT?

3.Czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz B objęte są zakresem art. 12 polsko-niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków (tj. potwierdzeniu, że B jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności oraz posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji B i dochowaniu należytej staranności) zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy?

4.Czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz C będą objęte zakresem art. 12 polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków (tj. potwierdzeniu, że C jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności oraz posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji C i dochowaniu należytej staranności), zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy?

5.Czy w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1 za nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz A nie są objęte zakresem art. 12 polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, Wnioskodawca może uznać te płatności za „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 tej umowy i nie potrącać WHT, także w sytuacji gdy Wnioskodawca przeprowadzi w ramach należytej staranności weryfikację z której wynikać będzie, że A nie jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności, zaś Wnioskodawca posiadać będzie aktualny certyfikat rezydencji kontrahenta?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności wypłacane nierezydentom za dostęp do włókien światłowodowych i przestrzeni kolokacyjnych nie podlegają opodatkowaniu WHT, a w szczególności, nie stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Katalog dochodów podlegających pod WHT został określony m.in. w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, WHT jest należny m.in. od przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi natomiast, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe dla określenia jego obowiązków płatnika WHT jest ustalenie, czy na podstawie umów dostępu do włókien światłowodowych oraz przestrzeni kolokacyjnej Wnioskodawca dokonuje wypłaty wynagrodzenia stanowiącego dla kontrahentów przychód za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego.

Należy bowiem podkreślić, że WHT nie jest potrącany od każdej płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiejkolwiek „rzeczy” (materialnego przedmiotu), ale jedynie w stosunku do użytkowania lub prawa do użytkowania „urządzenia”. Pojęcie „urządzenia” ma przy tym węższy zakres niż pojęcie „rzeczy”. Innymi słowy każde „urządzenie” jest „rzeczą”, ale nie każda „rzecz” może być „urządzeniem”.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego”. W praktyce interpretacyjnej i orzeczniczej wskazuje się jednolicie, że zwrot ten należy w pierwszej kolejności odczytywać zgodnie z językowym (słownikowym) znaczeniem tego pojęcia.

Według internetowego Słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo „urządzenie” oznacza „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności”. Według Słownika języka polskiego (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) „urządzenie” jest rodzajem „mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe”. Z kolei Wielki słownik języka polskiego, (http://www.wsjp.pl) wskazuje, że wyraz „urządzenie” oznacza „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę”.

Z powyższych definicji wynika, że dla zrozumienia pojęcia „urządzenie” kluczowe znaczenie ma również pojęcie „mechanizm”. Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN słowo to oznacza: „zespół współpracujących ze sobą części maszyny lub przyrządu, wykonujących jakąś pracę”. Z kolei Wielki słownik języka polskiego, (http://www.wsjp.pl) wyraz „mechanizm” rozumie jako: „układ połączonych ze sobą elementów, który pełni określoną funkcję podczas działania całości”.

Zatem, aby dany przedmiot materialny (rzecz) móc określić mianem „urządzenia” musi ona zawierać w sobie elementy (części składowe) wykonujące określone czynności. „Urządzenie” musi być złożonym przedmiotem składającym się z co najmniej z dwóch elementów, które w ramach wzajemnej współpracy pozwalają na wykonywanie określonej pracy lub pełnienie funkcji (możliwej do wykonania właśnie z uwagi na współpracę tych elementów) lub też przedmiotem który zawiera w sobie określone elementy ruchome, mechaniczne, itp.

Jeżeli chodzi o definiowanie pojęcia „przemysł” to zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) oznacza ono „produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych”. „Handel” oznacza zaś działalność polegającą na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług. Zatem, pojęcia przemysłowy, handlowy oznaczają odpowiednio - związany z przemysłem, handlem, mający zastosowanie w przemyśle, handlu (w tym w usługach) itp. Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe, naukowe lub handlowe” oznacza rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności lub ułatwiający pracę, związany z produkcją materialną lub procesem sprzedaży towarów i usług oraz nauką.

W praktyce organów podatkowych określenie przemysłowe, handlowe i naukowe używane w stosunku do urządzeń jest rozumiane szeroko. Organy odnoszą je bowiem do jakiejkolwiek działalności komercyjnej (nastawionej na zysk), w odróżnieniu od urządzeń wykorzystywanych dla celów prywatnych lub osobistych.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać, że płacone przez nią wynagrodzenie za użytkowanie włókien światłowodowych jest należnością za używanie „urządzenia” (przemysłowego, handlowego lub naukowego). Wynika to z faktu, że włókna światłowodowe nie stanowią urządzeń. Bez znaczenia pozostaje to, czy drugi element definicji, tj. wykorzystanie przemysłowe, handlowe lub naukowe, jest spełniony.

Istotą nabywanego świadczenia jest bowiem zapewnienie dostępu do światłowodów (włókien). Sam światłowód, pomimo wykorzystywania go w zaawansowanym procesie przesyłania danych na duże odległości, jest bardzo prostym przedmiotem. W rzeczywistości jest to bowiem jedynie szklana rurka zabezpieczona warstwą zewnętrzną. Tym samym, włókna światłowodowe nie stanowią złożonej konstrukcji. W światłowodzie brak jest współpracujących ze sobą części wykonujących określoną pracę. Istota włókien sprowadza się do zapewnienia przestrzeni do przemieszczania modulowanej fali świetlnej, za pomocą której przesyłane są informacje. Włókno światłowodowe samo w sobie ma jednak charakter pasywny i nie zawiera elementów mechanicznych, układów zasilających, itp.

Należy zauważyć, że aby użytkowane włókna światłowodowe mogły spełniać swoją rolę konieczne jest zapewnienie przez Wnioskodawcę innych urządzeń. Te dodatkowe urządzenia stanowią zaś własność Wnioskodawcy utrzymywaną przede wszystkim w udostępnianej przestrzeni kolokacyjnej, a nie własność zagranicznego kontrahenta.

Wnioskodawca zauważył, że brak jest ugruntowanej praktyki w zakresie klasyfikacji światłowodów jako „urządzeń” (przemysłowych, handlowych, naukowych). Wnioskodawca zwrócił jednak uwagę, że organy podatkowe w wydawanych interpretacjach przyznawały rację podatnikom którzy wskazywali że dana rzecz nie może stanowić „urządzenia” (przemysłowego, handlowego, naukowego) z uwagi na argumenty takie jak podnoszone przez Wnioskodawcę - tj. brak elementów mechanicznych, prostą konstrukcję rzeczy, itp.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 9 listopada 2010 r. (sygn. ILPB3/423-682/10-3/MM) badając możliwość opodatkowania WHT tekstylnych czyściw przemysłowych (rodzaj tekstylnych szmatek/ręczników wielokrotnego użytku wykonanych z bawełny, która ze względu na swoje właściwości posiada wysoką zdolność absorbowania wilgoci i zanieczyszczeń, wykorzystywane do czyszczenia różnego rodzaju maszyn i urządzeń) zgodził się z podatnikiem, że „definicja pojęcia „urządzenie” zawarta w Słowniku języka polskiego nie wskazuje jednoznacznie, czy obejmuje ono czyściwa, urządzenie to zespół elementów tworzących znacznie bardziej skomplikowaną całość niż ma to miejsce w przypadku czyściw. Podkreślenia wymaga fakt, iż czyściwa jako szmatki bawełniane służące do usuwania określonych zabrudzeń nie zawierają żadnych mechanizmów i swoje właściwości absorpcyjne zawdzięczają wyłącznie odpowiedniemu splotowi włókien oraz składowi chemicznemu materiału, z którego są wykonane”.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 19 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPB3/423-468/07/09-8/S/JG) który zgodził się z podatnikiem, że WHT nie jest należny od opłat za korzystanie z palet. Argumentem za tym przemawiającym była m.in. prosta konstrukcja palet, brak elementów mechanicznych itp.

Przez analogię można wskazać, ze włókna światłowodowe również nie zawierają żadnych mechanizmów, a swoje właściwości w zakres propagacji światła zawdzięczają wyłącznie właściwością włókna szklanego z którego są wykonane. To właśnie specyfika ich konstrukcji przesądza o braku możliwości traktowania ich jako „urządzeń”.

Dodatkowo, podpisywane przez Wnioskodawcę umowy odnoszą się również do świadczenia usługi określanej mianem kolokacji (przy czym umowy nie wydzielają dodatkowej opłaty za usługę kolokacji). Jej istota sprowadza się do przyznania Wnioskodawcy prawa wstępu do obiektów będących własnością lub będących w dyspozycji zagranicznego usługodawcy. Obiekty znajdują się w punktach końcowych na trasie używanego światłowodu (włókna) i zostały szczegółowo określone w umowach poprzez podanie ich adresów oraz współrzędnych geograficznych. Udostępniana Wnioskodawcy powierzchnia z reguły nie przekracza 1 metra kwadratowego. Wnioskodawca uzyskuje dostęp do tych obiektów w celu podłączenia swoich własnych urządzeń do szaf telekomunikacyjnych stanowiących własność zagranicznego usługodawcy Wnioskodawcy.

Charakter tej części świadczenia, będącego w ocenie Wnioskodawcy świadczeniem o charakterze pomocniczym do świadczenia głównego (korzystania z włókien światłowodu) również nie pozwala na uznanie, że dotyczy używania „urządzenia” (przemysłowego, handlowego, naukowego). Usługi kolokacji mają na celu jedynie udostępnienie przestrzeni w szafach telekomunikacyjnych, w których Wnioskodawca może podłączyć urządzenia telekomunikacyjne. Same zaś szafy telekomunikacyjne są prostymi obiektami i stanowią rodzaj obudowy zbiorczej, która dopiero jest przeznaczona do instalacji urządzeń będących własnością Wnioskodawcy, a nie używanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy.

Powyższe wskazuje, że istotą tej części świadczenia jest zapewnienie Wnioskodawcy określonej powierzchni w wyznaczonych budynkach i budowlach, co zbliża to świadczenie do usług najmu nieruchomości, które nie zostały wskazane wprost w art. 21 i 22 ustawy o CIT. Za takim charakterem przemawia m.in. to, że umowy zawierane z kontrahentami odnoszą się do szczegółowych lokalizacji przestrzeni kolokacyjne (określając m.in. adresy i współrzędne geograficzne tych obiektów, powierzchnie itp.). Rola zagranicznego usługodawcy sprowadza się zaś do zapewnienia odpowiednich warunków panujących w tej przestrzeni (temperatura, wilgotności, itp.) a nie dostarczeniu sprzętu lub urządzeń.

Warto przy tym również podnieść, że pomimo iż Wnioskodawcy jest udzielane prawo do użytkowania włókien światłowodowych to Wnioskodawca nie jest w ich fizycznym posiadaniu. Włókna światłowodowe nie są bowiem fizycznie dostępne dla Wnioskodawcy, gdyż na zdecydowanej większości trasy po jakiej przebiegają (pomiędzy punktami końcowymi) znajdują się pod ziemią. Wnioskodawca ma co prawda fizyczny dostęp do wybranych fragmentów światłowodu (jego zakończeń), lecz jedynie w punktach demarkacyjnych i udostępnianej przestrzenni kolokacyjnej. Co więcej, Wnioskodawcy udostępniane są poszczególne włókna a nie cały kabel światłowodowy, który może składać się od kilku do kilkunastu włókien z których cześć udostępniana jest też innym podmiotom, nie powiązanym z Wnioskodawcą. W opinii Wnioskodawcy, są to dodatkowe argumenty przemawiające aby wypłacanemu wynagrodzeniu nadać charakter płatności za usługi niematerialne, a nie należności za użytkowanie rzeczy będącej „urządzeniem” (przemysłowym, handlowym lub naukowym).

Pytanie 2

W przypadku stwierdzenia, że stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1 jest nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz A stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 polsko-irlandzkiej umowy o UPO, a w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru WHT.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy art. 21 ust. 1 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Polska zawarła umowę o UPO z krajem rezydencji podatkowej A - tj. Umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. nr 29, poz. 129), zmodyfikowaną przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Irlandię dnia 7 czerwca 2017 r.

Co istotne, polsko-irlandzka umowa o UPO została sprostowana na mocy Obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 16 czerwca 2000 r. o sprostowaniu błędów w Umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 polsko-irlandzkiej umowy o UPO, zyski przedsiębiorstwa irlandzkiego podlegają opodatkowaniu tylko w Irlandii, chyba że przedsiębiorstwo irlandzkie prowadzi działalność w Polsce poprzez położony tam zakład.

Ponadto, stosownie do art. 7 ust. 7 tej umowy, jeżeli w zyskach przedsiębiorstw mieszczą się dochody lub przychody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach umowy o UPO, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Zatem rozstrzygnięcia wymaga, czy płatności wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz A zostały wymienione w innych postanowieniach polsko-irlandzkiej umowy o UPO. Zdaniem Wnioskodawcy, konieczne jest zweryfikowanie w szczególności, czy analizowane płatności stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 12 tej umowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 i 2 polsko-irlandzkiej umowy o UPO należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne powstałe w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Irlandii mogą być opodatkowane w Irlandii. Jednakże w ust. 2 tego artykuły wskazano, że:

-należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek wymierzony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych;

-opłaty za usługi techniczne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, powstałe w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie, jeżeli taka osoba jest właścicielem opłat za usługi techniczne.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 polsko-irlandzkiej umowy o UPO:

-określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej;

-określenie „opłaty za usługi techniczne” użyte w tym artykule oznacza płatności jakichkolwiek kwot na rzecz jakiejkolwiek osoby z tytułu świadczonych usług mających charakter organizacyjno-zarządzający, techniczny lub konsultacyjny, w tym wynagrodzenie za usługi personelu technicznego lub innego, z wyłączeniem płatności na rzecz osób zatrudnionych przez osobę dokonującą płatności oraz jakiejkolwiek osoby fizycznej z tytułu osobistych niezależnych usług, o których mowa w artykule 14 dotyczącym wolnych zawodów.

Mając na uwadze powyższe, nawet w przypadku stwierdzenia, że na podstawie umowy zawartej z A dochodzi do wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z „urządzeń” (przemysłowych, handlowych lub naukowych) w rozumieniu polskiej ustawy o CIT, to takie należności nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych w rozumieniu polsko-irlandzkiej umowy o UPO. Kategoria ta nie została bowiem ujęta w definicji wskazanej w art. 12 tej umowy. Potwierdza to w szczególności sprostowanie błędu w tym zakresie, które pojawiło się na mocy obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 16 czerwca 2000 r. Umowa o UPO ma jednocześnie pierwszeństwo w stosunku do polskich przepisów wskazanych w ustawie o CIT.

Skoro w odniesieniu do płatności na rzecz A nie znajdzie zastosowania art. 12 polsko-irlandzkiej umowy o UPO to powinny one zostać objęte art. 7 tej umowy jako tzw. zyski przedsiębiorstw. W konsekwencji, wypłacane należności będą podlegać opodatkowaniu jedynie w kraju rezydencji odbiorcy należności (tj. w Irlandii), a na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki w zakresie poboru WHT.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 22 czerwca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP2- 1.4010.104.2020.2.JC), który wskazał, że: „kategoria "przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego" nie została ujęta w art. 12 polsko-irlandzkiej umowy (sprostowanie błędu w tym zakresie, który pojawił się w pierwotnym tekście Umowy nastąpiło mocą obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 16 czerwca 2000 r. Dz.U. z 2000 r. nr 53 poz. 650). Umowa ma w tym zakresie pierwszeństwo wobec ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i modyfikuje zakres zastosowania zryczałtowanego podatku u źródła, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Skoro do tych należności nie może mieć zastosowania art. 12 umowy polsko-irlandzkiej, stosowany powinien być jej art. 7 regulujący opodatkowanie zysków przedsiębiorstw”.

Należy zauważyć, że zastosowanie polsko-irlandzkiej umowy o UPO jest warunkowane posiadaniem certyfikatu rezydencji A oraz dochowaniem przez Wnioskodawcę należytej staranności przy weryfikacji prawa do zastosowania umowy o UPO.

Pytanie 3

W przypadku stwierdzenia przez Organ, że stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1 jest nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz B objęte są zakresem art. 12 polsko-niemieckiej umowy o UPO, a tym samym, Wnioskodawca ma prawo zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy.

Polska zawarła umowę o UPO z krajem rezydencji podatkowej B - tj. Umowę między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. 2005 Nr 12, poz. 90).

Stosownie do art. 12 ust. 1 polsko-niemieckiej umowy o UPO, należności licencyjne, powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, w myśl art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy o UPO należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy o UPO zdefiniowano pojęcie „należności licencyjnych”, które oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Mając na uwadze powyższe, odmiennie niż w przypadku polsko-irlandzkiej umowy o UPO, zapisy polsko-niemieckiej umowy o UPO obejmują zakresem pojęcia należności licencyjnych wynagrodzenie wypłacane za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Jednocześnie, z uwagi na postanowienia 12 ust. 2 tej umowy, Wnioskodawca mógłby zastosować obniżoną stawkę WHT. W konsekwencji, jeżeli organ uzna stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania 1 za nieprawidłowe, to w przypadku niemieckiego kontrahenta B Wnioskodawca będzie uprawniony do stosowania 5% stawki WHT.

Należy przy tym zauważyć, że zastosowanie polsko-niemieckiej umowy o UPO jest warunkowane posiadaniem certyfikatu rezydencji B oraz dochowaniem przez Wnioskodawcę należytej staranności przy weryfikacji prawa do zastosowania umowy o UPO.

Pytanie 4

W przypadku stwierdzenia przez Organ, że stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1 jest nieprawidłowe, Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz C będą objęte zakresem art. 12 polsko-brytyjskiej umowy o UPO, a tym samym, Wnioskodawca ma prawo zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy.

Polska zawarła umowę o UPO z krajem rezydencji podatkowej C - tj. Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, sporządzoną w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. nr 250, poz. 1840) i zmodyfikowaną przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Zjednoczone Królestwo dnia 7 czerwca 2017 r.

Stosownie do art. 12 ust. 1 polsko-brytyjskiej umowy o UPO, należności licencyjne, powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Wielkiej Brytanii mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, w myśl art. 12 ust. 2 polsko-brytyjskiej umowy o UPO takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

W art. 12 ust. 3 polsko-brytyjskiej umowy o UPO zdefiniowano pojęcie „należności licencyjnych”, które oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Mając na uwadze powyższe, zapisy polsko-brytyjskiej umowy o UPO obejmują zakresem pojęcia należności licencyjnych wynagrodzenie wypłacane za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Jednocześnie, z uwagi na postanowienia 12 ust. 2 tej umowy, Wnioskodawca mógłby zastosować obniżoną stawkę WHT. W konsekwencji, jeżeli organ uzna stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania 1 za nieprawidłowe, to w przypadku brytyjskiego kontrahenta, Wnioskodawca będzie uprawniony do stosowania 5% stawki WHT.

Należy przy tym zauważyć, że zastosowanie polsko-brytyjskiej umowy o UPO jest warunkowane posiadaniem certyfikatu rezydencji C oraz dochowaniem przez Wnioskodawcę należytej staranności przy weryfikacji prawa do zastosowania umowy o UPO.

Pytanie 5

Wnioskodawca może uznać, że należności wypłacane na rzecz A nie są objęte zakresem art. 12 polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, stanowią „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 tej umowy.

Jednakże, w sytuacji gdy Wnioskodawca przeprowadzi w ramach należytej staranności weryfikację z której wynikać będzie, że A nie jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności, prawo Wnioskodawcy do zastosowania polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania będzie wyłączone. Tym samym, niezależnie od klasyfikacji płatności na gruncie tej umowy, Wnioskodawca pobrać będzie musiał 20% WHT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm. dalej: „updop”):

W art. 3 ust. 2 updop wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 updop:

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 5 updop:

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop:

W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Przepis art. 21 ust. 2 updop, stanowi, że:

Zasady ustalania podatku, wynikające z art. updop, mają zatem zastosowanie w przypadku braku takich umów, albo wtedy, gdy umowa w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, której Polska jest stroną, zawarta z krajem, na którego terytorium podatnik ma siedzibę, nie stanowi inaczej niż polska ustawa.

Jednocześnie zgodnie z art. 22a updop:

Natomiast na podstawie art. 22b updop:

Wskazać należy, że w art. 21 oraz w art. 22 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

W myśl art. 26 ust. 1 updop:

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia czy płatności wypłacane nierezydentom za dostęp do włókien światłowodowych i przestrzeni kolokacyjnych podlegają WHT, a w szczególności, czy stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop.

Zatem kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”.

Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki słownik języka polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy słownik języka polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik języka polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy słownik języka polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki słownik języka polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy słownik języka polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Taka definicja urządzenia przemysłowego została przyjęta i zaakceptowana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, opowiadającym się za tym aby pojęcie urządzenia przemysłowe było rozumiane maksymalnie szeroko (zob. np. wyrok NSA z siedzibą w Szczecinie z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95). Zdaniem sądów administracyjnych, sformułowanie „użytkowanie urządzenia przemysłowego” jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym panuje pogląd, że wyrażenie „urządzenie przemysłowe”, czyli urządzenie związane z przemysłem nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także m.in. specjalistyczne narzędzia.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności, ułatwiać pracę. Przedstawione we wniosku włókna światłowodowe i przestrzeń kolokacyjna – niewątpliwie stanowią urządzenia przemysłowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 updop.

Nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, że w analizowanej sprawie nie mamy do czynienia z urządzeniem przemysłowym, ponieważ sieci światłowodowe nie są urządzeniem i mają w istocie prostą konstrukcję. Żeby mówić o urządzeniu przemysłowym nie musimy mieć do czynienia z wyjątkowo skomplikowaną konstrukcją. Podkreślić należy, że sieci światłowodowe są niewątpliwie odmienną konstrukcją niż powoływane przez Państwa czyściwa przemysłowe (rodzaj szmatki).

Sieci światłowodowe stanowią zespół elementów (jak Państwo wskazują jest to szklana rurka zabezpieczona warstwą zewnętrzną), taka sieć światłowodowa musiała zostać wyprodukowana i przystosowana do pełnionych funkcji, zatem trudno tutaj nie mówić o rodzaju pewnego urządzenia. Zauważyć należy, że sieć światłowodową można porównać do pewnego rodzaju kabla.

Właściwe rozumienie pojęcia „urządzenia przemysłowego” prowadzi do wniosku, że w jego zakresie mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a takim jest sieć światłowodowa wraz z przestrzenią kolokacyjną. Sieci światłowodowe są ważnym elementem nowoczesnej gospodarki, które mają szerokie zastosowanie w przemyśle, czy nauce. Zatem opłaty za wynajem włókien światłowodowych wraz z przestrzenią kolokacyjną podlegają obowiązkowi poboru podatku u źródła.

Ponadto sieci światłowodowe służą do wykonywania określonych czynności, jak wskazano we wniosku służą do przesyłania danych na duże odległości, zatem ich wykorzystanie w przemyśle/nauce nie budzi wątpliwości. Zauważyć należy, że w XXI wieku, ze względu na znaczny rozwój technologiczny, pojęcia „urządzenia przemysłowego” nie może się ograniczać wyłącznie do maszyn produkcyjnych. Sieci światłowodowe niewątpliwie ułatwiają pracę, stanowią pewne rodzaj urządzenia wykorzystywany w przesyłaniu danych na duże odległości w błyskawicznym czasie. Do urządzeń przemysłowych należy zaliczać wszelkie wytwory przemysłowe, które stanowią pewien zespół elementów technicznych, a z takim mamy do czynienia w przypadku sieci światłowodowych.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia stwierdzić należy, że włókna światłowodowe i przestrzeń kolokacyjna (jako nierozerwalnie związania z siecią światłowodową, która umożliwia korzystanie włókna światłowodowego) stanowią urządzenie przemysłowe.

Za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Bez wątpienia bowiem zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, dzierżawy, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego tylko do związanego z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

Wskazując zatem na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że w analizowanym przypadku mamy do czynienia z urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 updop.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest także kwestia ustalenia czy można uznać, że należności wypłacane na rzecz:

-A nie są objęte zakresem art. 12 polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków, Wnioskodawca może uznać te płatności za „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 tej umowy i nie potrącać WHT,

-B objęte są zakresem art. 12 polsko- niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków, zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy,

-C będą objęte zakresem art. 12 polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, po spełnianiu dodatkowych warunków, zastosować 5% stawkę WHT przewidzianą w art. 12 ust. 2 tej umowy.

Zatem zasadne będzie odwołanie się do stosowanych zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz.U. z 1996 r., Nr 29, poz. 129, dalej: „UPO Polska-Irlandia”) zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisanej przez Polskę i Irlandię w dniu 7 czerwca 2017 r.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 UPO Polska-Irlandia:

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 2 lit. a UPO Polska-Irlandia:

Z kolei w myśl art. 12 ust. 3 UPO Polska-Irlandia:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i ust. 7 UPO Polska-Irlandia:

Należy zatem wyraźnie stwierdzić, że należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych, gdyż kategoria „przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego” nie została ujęta w art. 12 polsko-irlandzkiej umowy (sprostowanie błędu w tym zakresie, który pojawił się w pierwotnym tekście Umowy nastąpiło mocą obwieszczenia Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 16 czerwca 2000 r. Dz.U. z 2000 r. nr 53 poz. 650). Umowa ma w tym zakresie pierwszeństwo wobec ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i modyfikuje zakres zastosowania zryczałtowanego podatku u źródła, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Skoro do tych należności nie może mieć zastosowania art. 12 umowy polsko-irlandzkiej, stosowany powinien być jej art. 7 regulujący opodatkowanie zysków przedsiębiorstw.

Biorąc pod uwagę fakt, że A jest rezydentem podatkowym Irlandii i nie będzie posiadał w Polsce zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy, zysk tej spółki z tytułu należności będą podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Irlandii. Tym samym, należności te nie będą podlegać podatkowi w Polsce, a Wnioskodawca, nie będzie miał obowiązku pobierania podatku pod warunkiem udokumentowania rezydencji podatkowej kontrahenta stosownym certyfikatem rezydencji oraz dochowaniem należytej staranności.

W rozpatrywanej sprawie w stosunku do kontrahenta B zastosowanie znajdą postanowienia zawarte w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec sporządzonej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej: „umowa polsko-niemiecka”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej:

 W myśl art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej:

Definicja należności licencyjnych jest zawarta w art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, który stanowi, że:

Natomiast w stosunku do kontrahenta C zastosowanie znajdą postanowienia Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250 poz. 1840 dalej zwanej: „umowa polsko-brytyjska”) zmodyfikowanej Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku podpisaną 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-brytyjskiej:

W myśl art. 12 ust. 2 umowy polsko-brytyjskiej:

Definicja należności licencyjnych jest zawarta w art. 12 ust. 3 umowy polsko-brytyjskiej, który stanowi, że:

Jak wynika z powyższych zapisów, w przypadku umowy polsko-niemieckiej oraz polsko-brytyjskiej, należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego objęte są zakresem należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej oraz polsko-brytyjskiej, w konsekwencji w przypadku posiadania certyfikatu rezydencji oraz dochowania należytej staranności Spółka będzie mogła pobrać podatek w wysokości 5% zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 2 ww. umów.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, nr 3 i nr 4 jest prawidłowe.

Ad. 5

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest także kwestia ustalenia czy można uznać, że należności wypłacane na rzecz A nie są objęte zakresem art. 12 polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a tym samym, Wnioskodawca może uznać te płatności za „zyski przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 tej umowy i nie potrącać WHT, także w sytuacji gdy Wnioskodawca przeprowadzi w ramach należytej staranności weryfikację z której wynikać będzie, że A nie jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności, zaś Wnioskodawca posiadać będzie aktualny certyfikat rezydencji kontrahenta.

Jak już wcześniej wykazano należności za użytkowanie urządzenia przemysłowego nie są objęte zakresem art. 12 UPO Polska-Irlandia i powinny być kwalifikowane jako zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 tej umowy.

Jednakże, należy się z Państwem zgodzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca przeprowadzi w ramach należytej staranności weryfikację z której wynikać będzie, że A nie jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej mu należności, prawo Wnioskodawcy do zastosowania polsko-irlandzkiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania będzie wyłączone.

Tym samym, niezależnie od klasyfikacji płatności na gruncie umowy polsko-irlandzkiej, Wnioskodawca zobowiązany będzie do poboru podatku u źródła zgodnie z regulacjami wynikający z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych według 20% stawki.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 5 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).