problem

Estoński CIT: ukryte zyski rozpoznawać memoriałowo czy kasowo

Na gruncie obecnych przepisów odpowiedź na to pytanie jest nieoczywista. A do tego dochodzi właściwe ujęcie obowiązku podatkowego dla rozliczeń międzyokresowych kosztów, które będzie miało kluczowy wpływ na wysokość ryczałtu

Co do zasady estoński CIT odracza moment powstania obowiązku podatkowego do chwili dystrybucji zysku do wspólników. Jednocześnie na gruncie przepisów o ryczałcie dla spółek do podstawy opodatkowania zalicza się też świadczenia powstałe w sposób inny niż przez wypłatę dywidendy. Tego rodzaju dochody, tzw. ukryte zyski, są rozpoznawane na gruncie ogólnie sformułowanych przesłanek, które pozostawiają wiele wątpliwości interpretacyjnych i nie pozwalają na jednoznaczną wykładnię przepisów, nawet przez samego fiskusa. Wielką niewiadomą nadal pozostaje to, jak należy rozliczyć w estońskim CIT koszty rozliczane w czasie.

Według ustawy z 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587; ost.zm. Dz.U. z 2023 r. poz. 1843; dalej: ustawa o CIT) przez ukryte zyski rozumie się wszelkie świadczenia otrzymywane przez wspólników i podmioty powiązane, związane z prawem do udziału w zysku w postaci innej niż dywidenda. Ustawodawca w art. 28m ust. 3 ustawy o CIT sformułował jedynie ogólną zasadę rozpoznania ukrytych zysków, wskazując przy tym przykładowy, otwarty katalog takich świadczeń. Podatnicy mają się zatem kierować ogólną definicją ukrytych zysków i wspomagać kazuistyczną listą sytuacji, w których ukryte zyski wystąpią. Interpretację tej definicji mogą ułatwić wyroki sądów administracyjnych i interpretacje wydane przez Krajową Informację Skarbową. Wśród najczęściej pojawiających się indywidualnych charakterystyk ukrytych zysków wymienia się: