Obowiązki płatnika składek przy przedłużaniu okresu zasiłkowego (cz. 1)

Na początku warto przedstawić, w jakim celu przepisy przewidują dla osoby ubezpieczonej możliwość skorzystania z prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wykorzystaniu okresu zasiłkowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy, a także ubezpieczonemu, który po wykorzystaniu okresu zasiłkowego został skierowany na badanie przez lekarza orzecznika ZUS w celu przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, a lekarz ten orzekł, że rokuje on odzyskanie zdolności do pracy, w związku z czym nie przyznano mu renty, lecz świadczenie rehabilitacyjne. Pozytywne rokowania dotyczą pracy każdego rodzaju, a nie tylko tej, którą pracownik do tej pory wykonywał. Świadczenie to przysługuje od pierwszego dnia okresu niezbędnego do przywrócenia zdolności do pracy. Prawo do tego świadczenia jest przyznawane na okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłuższy jednak niż 12 miesięcy. Wypłaca się je za każdy dzień niezdolności do pracy, w tym również za dni ustawowo wolne od pracy.

Okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego należy liczyć od dnia następnego po dacie wyczerpania zasiłku chorobowego, bez względu na fakt podjęcia w tym czasie przez pracownika zatrudnienia. Natomiast wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego należy dokonać za okres, za który pracownik nie otrzymał ani wynagrodzenia za pracę, ani zasiłku chorobowego.