Jakie koszty uzyskania przychodów stosować od 1 stycznia 2013 r. do pracownika i osoby wykonującej umowę cywilnoprawną

Po zakończeniu roku podatkowego koszty uzyskania przychodów pracownika albo zleceniobiorcy są ostatecznie elementem ustalenia dochodu przez podatnika w jego zeznaniu rocznym. Wcześniej płatnik musi jednak zdecydować, czy od dochodu pobrać zaliczkę na podatek i w jakiej wysokości. Przepisy Ordynacji podatkowej są podstawą prawną do obciążenia płatnika konsekwencjami ewentualnego błędu. Na podstawie art. 30 Ordynacji podatkowej płatnik, który nie wykonał swoich obowiązków, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi taką sytuację, to wyda decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika (lub inkasenta), w której określi wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku. Płatnik może uwolnić się jednak od tej odpowiedzialności. Przepisów o odpowiedzialności płatnika nie stosuje się bowiem, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika. Artykuł 26a Ordynacji podatkowej nie pozwala jednak zastosować wyłączenia odpowiedzialności płatnika wobec pracowników. Przepis ten stanowi, że podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12 i 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (updof) m.in. z tytułu wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy, z działalności wykonywanej osobiście, z praw autorskich.