Inwestycje w obcych środkach trwałych

Obecnie żadna obowiązująca ustawa nie definiuje pojęcie inwestycji w obcym środku trwałym. Wyjaśnienia można znaleźć w orzecznictwie izb skarbowych i sądów administracyjnych.

Jak wynika z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej updop) oraz art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof), amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte inwestycje w obcych środkach trwałych. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 20 stycznia 2015 r. (sygn. IPTPB1/415-575/14-4/MD) stwierdził:

Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy [updof - przypis autora] inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2013 r. poz. 330, z późn.zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Według przepisów podatkowych (art. 16g ust. 13 updop oraz art. 22g ust. 17 updof) środek trwały ulega ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Środki trwałe uznaje się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych w danym roku podatkowym przekroczy 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Minister Finansów w piśmie z 3 marca 1995 r. (sygn. PO 3-722-160/94) wyjaśnia, że: