Wyrok NSA z dnia 26 marca 1993 r., sygn. III SA 2219/92

1. O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy /i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. nr 80 poz. 350/, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tego artykułu, czy także inna osoba, nie związana /aktualnie lub w przeszłości/ z pracodawcą.

2. Otrzymanie przez pracownika banku od pracodawcy kredytu pieniężnego, oprocentowanego według stawek korzystniejszych od ogólnie stosowanych przez ten bank w tego rodzaju umowach, powoduje uzyskanie przez pracownika przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy. Przychód ten jest równy różnicy występującej pomiędzy kwotą odsetek, jakie bank uzyskałby od udzielonego kredytu według stawek ogólnie stosowanych w tego rodzaju umowach, a kwotą odsetek, jaką otrzyma od pracownika - kredytobiorcy. Przychód powstaje w roku kalendarzowym, w którym kredyt został udzielony lub postawiony do dyspozycji pracowniku.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Banku w W. - Oddział w O.M. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 30 września 1992 r. w przedmiocie ustalenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za I kwartał 1992 r. i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w O.M., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w O. kwotę złotych jeden milion sto tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego Banku.