Wyrok NSA z dnia 26 lutego 2002 r., sygn. I SA/Łd 550/00

Zestawienie treści przepisów art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/ oraz paragrafu 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 września 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 116 poz. 747/ wskazuje, że zwolnieniem przedmiotowym od podatku dochodowego od osób prawnych objęto dochód podatników prowadzących szkoły przeznaczony między innymi na zakup będących środkami trwałymi pomocy dydaktycznych i innych urządzeń niezbędnych do prowadzenia szkoły.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Centrum Edukacyjnego "N." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 16 marca 2000 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 r. - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 grudnia 1999 r. Inspektor Kontroli Skarbowej w Ł. określił zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 r. wraz z odsetkami wobec Centrum Edukacyjnego "N." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W uzasadnieniu podniesiono, że spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup środków trwałych /zestawów komputerowych, kopiarki, centrali telefonicznej, podczas gdy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ nie stanowi kosztów uzyskania przychodu. Inspektor zauważył, że zakupiony sprzęt winien stanowić środki trwałe podlegające amortyzacji. Mając jednak na względzie treść art. 16 ust. 1 pkt 48 cytowanej ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. uznał, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na zakup środków trwałych zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie gdyż wydatek ten został sfinansowany dotacją otrzymaną przez spółkę z Wydziału Edukacji Urzędu Miasta Ł. Ponadto nie uznano za koszty uzyskania przychodu wydatków z tytułu wypłat ryczałtów za używanie prywatnych samochodów do celów służbowych w części przypadającej na dni nieobecności w pracy. Stwierdzono bowiem, że spółka ustaliła kwoty miesięcznych ryczałtów w pełnej wysokości, mimo nieobecności w pracy osoby, której ryczałt przysługiwał. Spowodowało to naruszenie art. 16 ust. 1 pkt 30 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.