Wyrok SN z dnia 2 lutego 2001 r., sygn. I PKN 219/00

Obowiązek uzyskania zgody na wypowiedzenie umowy o pracę działaczowi związkowemu, którego mandat wygasł wskutek wykluczenia go ze związku zawodowego, jest spełniony przez uzyskanie zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej, której chroniony pracownik był członkiem.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski,

Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Zbigniew Myszka (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2001 r. sprawy z powództwa Ryszarda S. przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w Z. o przy­wrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, na skutek ka­sacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 26 listopada 1999 r. [...]

oddalił kasację i zasądził od Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz adwokata Edwarda D. kwotę 246,08 zł tytułem nie opłaconej pomocy praw­nej udzielonej z urzędu, oddalając wniosek o zasądzenie kosztów w pozostałym za­kresie.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wyrokiem z dnia 26 listopada 1999 r. odrzucił apelację powoda Ryszarda S. w zakresie żądania zasądzenia nagrody z Zakładowego Funduszu Nagród za 1998 r. oraz oddalił w pozostałym zakresie jego apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Zgierzu z dnia 27 maja 1999 r., oddalającego roszczenie o przywrócenie powoda do pracy w pozwanym Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Z. W sprawie tej Sąd pierw­szej instancji przyjął, że utrata przez powoda zdolności do prawidłowego kierowania działem wskazana mu jako przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę, była rzeczy­wista i uzasadniona. Stanowisko takie potwierdził Sąd Okręgowy, który uznał, że nie­kwestionowana odmowa współpracy z powodem podległych mu pracowników, z któ­rymi powód pozostawał w konflikcie, zmusiła pracodawcę do dokonania wyboru pomiędzy wypowiedzeniem umowy o pracę kierownikowi a zwolnieniem wszystkich podległych mu pracowników. Wybór określonego wariantu pozostawał w gestii pra­codawcy, który z uwagi na głębokość konfliktu powoda z podległym mu personelem, którego powód wykonujący funkcję kierowniczą nie był w stanie rozwiązać, był uprawniony do rozwiązania z powodem stosunku pracy w drodze wypowiedzenia. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez pracodawcę art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych Sąd drugiej instancji wskazał, iż sam powód przyznał w apelacji, że zakładowe ogniwo związkowe wyraziło zgodę na wypowie­dzenie mu umowy o pracę, a nawet zażądało zastosowania tego trybu rozwiązania stosunku pracy. Natomiast w zakresie roszczenia o zasądzenia nagrody z zakładowego funduszu nagród Sąd Okręgowy przyjął, że Sąd pierwszej instancji nie orzekał o tym roszczeniu, przeto apelacja powoda od nieistniejącego orzeczenia podlegała odrzuceniu z mocy art. 373 KPC.

W kasacji od wyroku Sądu drugiej instancji, w części oddalającej apelację po­woda, podniesiono zarzut naruszenia art. 45 KP w związku z art. 4, 12 ust. 2, art. 30 ust. 1 i art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) poprzez niewłaściwe ustalenie, że w sprawie powoda wypowiedział się „prawowity i właściwy” związek zawodowy, tj. Krajowa Komisja Porozumiewaw­cza NSZZ „Solidarność - 80” w S. działająca przez komisję zakładową tego Związku przy Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Z. Skarżący twierdził, że w sprawie po­woda wypowiedziała się powstała w dniu 24 lutego 1999 r. „nowa” i jeszcze niezare­jestrowana komisja związkowa, której powód nigdy nie był członkiem i która nie była władna wypowiedzieć się w przedmiocie zwolnienia powoda z pracy, a także kwestionował „błędną ocenę faktu, że brak odmowy współpracy z powodem podległych mu pracowników nie jest kwestionowany, a przyczyny tej odmowy są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy”. Ponadto skarżący wskazał na naruszenie art. 217 § 1 i 227 KPC przez brak postanowienia obu Sądów na okoliczność zgłoszonych przez powoda świadków, których sądy powinny dopuścić z uwagi na art. 232 zdanie drugie KPC, skoro powód działał bez adwokata. Zarzucił Sądowi pierwszej instancji doko­nanie dowolnych ustaleń co do przynależności związkowej powoda, który był członkiem innej organizacji związkowej, co stanowiło naruszenie art. 244 KPC „i wielu jeszcze innych z procedury cywilnego postępowania”, przez co sądy obu instancji przekroczyły granice swobodnej oceny dowodów (art. 233 KPC). Na tych podsta­wach pełnomocnik powoda domagał się orzeczenia kasatoryjnego i przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.