Uchwała SN z dnia 3 grudnia 2003 r. sygn. III PZP 16/03

Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Jana Szewczyka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2003 r. sprawy z powództwa Barbary B. przeciwko Kopalni Węgla Brunatnego „A.” Spółce Akcyjnej w T. o zapłatę, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 9 października 2003 r. [...]

„Czy zawarcie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy rodzi

po stronie pracodawcy obowiązek wypłaty odszkodowania wynikającego z art. 1012 § 1 kp w sytuacji, gdy strony umowy w ogóle nie ustaliły takiego świadczenia dla pracownika ?”

podjął uchwałę:

W razie nieuzgodnienia przez strony w umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy odszkodowania za powstrzymanie się od prowadzenia działalności konkurencyjnej (art. 1012 § 1 k.p.), pracownikowi - zgodnie z art. 56 k.c. w związku z art. 300 k.p. - przysługuje odszkodowanie w minimalnej wysokości określonej w art. 1012 § 3 k.p.

Uzasadnienie

Przedstawione Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne ujawniło się w następującym stanie sprawy. W dniu 7 sierpnia 1999 r. powódka Barbara B. zawarła umowę o pracę w charakterze członka zarządu na okres pierwszej kadencji w pozwanej Kopalni Węgla Brunatnego „A.” S.A. w T. W umowie tej zastało zawarte zobowiązanie do niepodejmowania działań naruszających interesy pozwanej Spółki lub działalności konkurencyjnej i to również w okresie 12 miesięcy od dnia odwołania powódki z funkcji członka zarządu lub wygaśnięcia mandatu wskutek upływu kadencji. Równocześnie w umowie tej nie zawarto jakiegokolwiek postanowienia dotyczącego odpłatności ustanowionego zakazu konkurencji. Strony nie zawierały odrębnej umowy o zakazie konkurencji. W dniu 2 marca 2002 r. z powódką została rozwiązana umowa o pracę.