Interpretacja indywidualna z dnia 26.08.2009, sygn. ILPP2/443-668/09-4/MN, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPP2/443-668/09-4/MN

Korekta faktur wystawionych za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2009 r. (data wpływu 25 maja 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktur korygujących jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktur korygujących. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.) o doprecyzowanie zaistniałego stanu faktycznego oraz własne stanowisko w sprawie, a także podpis drugiej osoby upoważnionej do reprezentowania Spółdzielni.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma Handlowa wynajmowała w Spółdzielni pomieszczenia na podstawie umowy najmu z dnia XX września 1996 r. Czas trwania umowy został zmieniony aneksem w taki sposób, że zawarto ją na czas nieokreślony. Wynajmujący i najemca mogli wypowiedzieć najem z zachowaniem terminów umownych. Pismem z dnia XX lipca 2005 r. Spółdzielnia wypowiedziała umowę najmu ze skutkiem na dzień XX października 2005 r. Ponieważ ze strony Firmy Handlowej nie było jakichkolwiek działań świadczących o chęci zwrotu zajmowanych pomieszczeń, pismem z dnia XX listopada 2005 r. Wnioskodawca wezwał o ich dobrowolne opuszczenie. Kolejnymi pismami przesuwał on termin wypowiedzenia i żądał wydania nieruchomości. Ostatecznie okres wypowiedzenia upłynął w dniu XX lutego 2006 r. i od tego czasu Firma Handlowa korzystała z nieruchomości bezumownie. Wobec powyższego, od dnia XX marca 2006 r. do dnia XX października 2007 r. (do czasu opuszczenia) Zainteresowany obciążał Firmę Handlową wyższą opłatą za bezumowne korzystanie z pomieszczeń, naliczając 22% podatku VAT do tych faktur. Pomimo, że faktury wystawiane były na wyższą kwotę, Firma przez cały okres bezumownego korzystania wpłacała miesięcznie taką samą kwotę, tj. po 5.059 zł brutto, jaką płaciła w trakcie trwania umowy, nie akceptując wyższych opłat. Faktury wysyłane były za potwierdzeniem odbioru i nie zostały zwrócone, wobec czego Wnioskodawca zaksięgował te faktury na przychód i ujął w deklaracjach VAT. Odprowadził podatek VAT oraz podatek dochodowy. W listopadzie 2007 r. Firma Handlowa opuściła pomieszczenia Spółdzielni pozostawiając niezapłacone cztery ostatnie faktury, wobec czego Wnioskodawca skierował sprawę do sądu o zapłatę. Po rozpatrzeniu sprawy o zapłatę, Sąd Rejonowy I instancji zasądził na korzyść Zainteresowanego całą kwotę zaległych faktur, natomiast po złożeniu apelacji przez Firmę, Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości zasądzając na korzyść Wnioskodawcy tylko kwotę 826 zł wynikającą z niedopłaty wcześniejszej faktury. Z uzasadnienia w złożonej przez Firmę apelacji z dnia XX lipca 2008 r. wynika, że nie wprowadziła ona w swoją rachunkowość ostatnich faktur, tj. faktury nr: ...na kwotę 40.472 zł Firma Handlowa pozostawiła je bez księgowania, wprowadziła jedynie faktury, które pokrywały wysokość opłat po 5.059 zł miesięcznie. Natomiast w zapisach Wnioskodawcy figurują wszystkie faktury, ponieważ nie zostały zwrócone. Wobec powyższego, po wyroku Sądu Apelacyjnego, kwotę wynikającą z faktur niezapłaconych, tj. 40.472 zł brutto Zainteresowany powinien wyksięgować z jego zapisów księgowych.

Ponadto, w piśmie z dnia 29 lipca 2009 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia stanu faktycznego, Wnioskodawca doprecyzował, iż Firma Handlowa wynajmowała od Spółdzielni pomieszczenia na podstawie umowy najmu z dnia XX września 1996 r. z późniejszymi zmianami na podstawie pisemnych aneksów dotyczących terminu, na który została zawarta oraz kwoty odpłatności za zajmowane pomieszczenia (ostatni aneks ustalał kwotę czynszu na 5.059 zł za miesiąc). Zgodnie z umową, Spółdzielnia wymówiła Firmie najem pismem z dnia XX lipca 2005 r. ze skutkiem na dzień XX października 2005 r. (trzy miesięczny okres wypowiedzenia), żądając wydania nieruchomości. Po upływie tego terminu z powodu braku jakichkolwiek działań Firmy w kierunku opuszczenia pomieszczeń, Spółdzielnia wysłała pismo, w którym ostateczny termin opuszczenia pomieszczeń ustaliła na dzień XX lutego 2006 r. W piśmie tym zastrzegła, że w przypadku dalszego zajmowania pomieszczeń, Spółdzielnia za bezumowne korzystanie naliczać będzie zwiększoną opłatę. W związku z tym, że Firma Handlowa ostatecznie opuściła pomieszczenia w dniu XX października 2007 r., za okres bezumownego korzystania z pomieszczeń (od dnia XX marca 2006 r. do dnia XX października 2007 r.) Spółdzielnia wystawiała faktury VAT za bezumowne korzystanie z pomieszczeń, które przez okres 2006 r. w wysokości 7.000 zł miesięcznie, dostarczane były osobiście, natomiast w 2007 r., w wysokości 10.118 zł miesięcznie, były wysyłane do Firmy za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. W związku z tym, że faktury nie zostały zwrócone zostały zaksięgowane na przychód i ujęte w deklaracjach VAT, odprowadzony został podatek VAT oraz podatek dochodowy. Za okres 2006 r. i 2007 r. wartość wystawionych faktur wyniosła 150.944 zł, natomiast zapłata wyniosła 109.646 zł. Różnica do zapłaty wyniosła 41.298 zł na korzyść Wnioskodawcy. Po opuszczeniu pomieszczeń oraz w związku z brakiem zapłaty Zainteresowany wystąpił do Sądu Rejonowego z pozwem o zapłatę zaległości. Sąd I instancji przyznał rację Spółdzielni i zasądził na jej korzyść zapłatę zaległej kwoty, zgodnie z wystawionymi fakturami. Firma Handlowa złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego stojąc na stanowisku, że Spółdzielnia nie miała prawa podwyższać opłaty za bezumowne korzystanie z pomieszczeń akceptując wysokość opłaty, jaką Firma płaciła w trakcie trwania umowy, tj. 5.059 zł brutto/miesiąc. Sąd Okręgowy uznał złożone odwołanie i w wydanym wyroku zasądził na korzyść Wnioskodawcy jedynie kwotę 826 zł, obciążając go dodatkowo kosztami postępowania. Z powodu zbyt małej kwoty roszczenia (40.472 zł) Spółdzielni nie przysługiwało prawo do złożenia apelacji.