Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. III SA/Wa 1826/09

W ocenie Sądu, zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) dotyczy wypłat środków zgromadzonych zarówno w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.), jak i w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i prowadzonym w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej w oparciu o przepisy właściwe tym Państwom.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alojzy Skrodzki (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Golec, Sędzia WSA Jolanta Sokołowska, Protokolant Ewa Chojnacka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi J. D. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz J. D. kwotę 440 zł (słownie: czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Skarżący - J. D. złożył wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń z Niemiec z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego przez niemieckiego pracodawcę.

We wniosku Skarżący wyjaśnił, iż jest obywatelem niemieckim, ale dla celów podatkowych jest traktowany jak polski rezydent, gdyż obecnie jego miejsce zamieszkania znajduje się w Polsce. Otrzymuje z Niemiec świadczenie w postaci emerytury wypłacanej przez byłego pracodawcę z pracowniczego programu emerytalnego. Wyjaśnił, iż pracownicze programy emerytalne są formą zorganizowanego, grupowego oszczędzania na przyszłą emeryturę, są tworzone dobrowolnie przez pracodawcę, który chce zapewnić swoim pracownikom wyższą emeryturę. Przystąpienie do programu emerytalnego prowadzonego przez pracodawcę było obowiązkowe i dotyczyło wszystkich zatrudnionych na umowę o pracę na czas nieokreślony, którzy ukończyli 20 rok życia. Zgodnie z regulaminem programu emerytalnego, składkę na fundusz w części finansował pracodawca, zaś część składki Skarżącego była potrącana z wynagrodzenia. Zgodnie z regulaminem programu Skarżący uzyskiwał prawo do środków zgromadzonych w programie emerytalnym jeśli przekroczony 60-ty (wcześniejsza emerytura) lub 65-ty rok życia. Obecnie Skarżący osiągnął już wiek emerytalny.