Wyrok NSA z dnia 16 listopada 2023 r., sygn. I FSK 1285/23

W kontekście sankcji podatkowych zastosowanych dla podatnika, który niesłusznie skorzystał z prawa do zwrotu VAT, obligatoryjność i niemożność miarkowania kary bez rozróżnienia okoliczności naruszenia, naruszałoby art. 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE oraz zasadę proporcjonalności prawa Unii Europejskiej, które wymaga indywidualnej oceny każdego przypadku przy nakładaniu sankcji finansowych w celu zapobiegania oszustwom podatkowym i zapewnienia prawidłowego poboru podatku od wartości dodanej.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Marek Olejnik, Sędzia WSA (del.) Adam Nita (spr.), po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 kwietnia 2023 r. sygn. akt I SA/Wr 117/22 w sprawie ze skargi I. sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2021 r. nr 0201-IOV-21.4103.33.2021 w przedmiocie dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za grudzień 2020 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

W zaskarżonym wyroku z 6 kwietnia 2023 r., sygn. akt I SA/Wr 117/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (zwany dalej Sądem I instancji) orzekał w przedmiocie skargi I. Sp. z o. o. z siedzibą w B. (w dalszej części uzasadnienia określanej jako Podatnik, Spółka, Strona lub Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (zwanego dalej Organem odwoławczym lub Organem II instancji) z 20 grudnia 2021 r., nr 0201 – IOV – 21.4103.33.2021 w przedmiocie dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za grudzień 2020 r. Czyniąc to, Sąd I instancji w całości uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Bolesławcu (w dalszej części uzasadnienia określanego jako Organ I instancji lub NUS), umorzył postępowanie podatkowe, a także zasądził od Organu odwoławczego na rzecz Strony zwrot kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Zagadnieniem spornym w relacjach pomiędzy stronami postępowania sądowoadminisracyjnego była kwestia dopuszczalności ustalenia Spółce dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług na podstawie art. 112b ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 685 – zwanej dalej u.p.t.u.). Okoliczności faktyczne, w których to nastąpiło przedstawiają się następująco. U podatnika przeprowadzono kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczenia podatkowego w podatku od towarów i usług za grudzień 2020 r. W trakcie tej procedury NUS stwierdził nieprawidłowości w deklaracji VAT-7 złożonej przez Spółkę. Skutkowały one zaniżeniem kwoty podatku należnego z tytułu dostawy towarów opodatkowanych stawką 8 %. Doszło do tego, ponieważ część kwot wpłaconych na otwarty rachunek powierniczy została 11 grudnia 2020 r. zwolniona i przekazana na rachunek wyodrębnionych wpływów. Służy on Stronie do przeprowadzania rozliczeń pieniężnych związanych z kredytem zaciągniętym na realizację projektu polegającego na budowie budynku mieszkalnego. Z chwilą zwolnienia środków pieniężnych z rachunku powierniczego zostały one przekazane do dyspozycji Spółki, co – jak to ujęto - spowodowało powstanie obowiązku podatkowego.