Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 18 kwietnia 2024 r. M-GbR przeciwko Finanzamt O., sygn. C-68/23

Artykuł 30a i art. 30b ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r.,należy interpretować w ten sposób, że: zakwalifikowanie bonu jako „bonu jednego przeznaczenia” w rozumieniu art. 30a pkt 2 dyrektywy 2006/112 ze zmianami zależy wyłącznie od przesłanek przewidzianych w tym przepisie, w szczególności od przesłanki, zgodnie z którą miejsce świadczenia usług dla konsumentów końcowych, do którego odnosi się bon, musi być znane w chwili emisji wspomnianego bonu, i to niezależnie od okoliczności, że bon ten jest przedmiotem transferów pomiędzy podatnikami działającymi we własnym imieniu i mającymi siedzibę na terytorium państw członkowskich innych niż państwo, w którym znajdują się ci konsumenci końcowi.Artykuł 30b ust. 2 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2017/2455, należy interpretować w ten sposób, że: odsprzedaż przez podatnika „bonów różnego przeznaczenia” w rozumieniu art. 30a pkt 3 dyrektywy 2006/112, ze zmianami, może podlegać opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem że zostanie ona zakwalifikowana jako świadczenie usług na rzecz podatnika, który w zamian za te bony dokonuje faktycznego przekazania towarów lub faktycznie świadczy usługi na rzecz konsumenta końcowego.