Wyrok SN z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. II USKP 110/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Halina Kiryło
‎SSN Romualda Spyt

w sprawie z odwołania D. Spółki z o.o. w G.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
‎z udziałem Ł. B., M. Ż., Z. W, P. B., R. K., M. C.

o podleganie polskiemu ustawodawstwu,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 stycznia 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej odwołującej się Spółki od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z dnia 3 marca 2021 r., sygn. akt III AUa 834/20,

oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku decyzjami z dnia: 26 listopada 2015 r., 3 lutego 2016 r. (3 decyzje), 5 lutego 2016 r. oraz 12 lutego 2016 r. stwierdził, iż zgłoszeni do ubezpieczeń jako pracownicy przez płatnika składek D. sp. z o.o. w G.: Ł. B., R. K., Z. W., M. C., P. B. i M. Ż. nie podlegają polskiemu ustawodawstwu w okresach wskazanych w tych decyzjach. Jednocześnie organ rentowy uchylił „Zaświadczenie A1 o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej”, wystawione dla wymienionych wyżej pracowników.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem z dnia 9 stycznia 2020 r., wydanym na skutek odwołań wniesionych od wyżej opisanych decyzji przez D. sp. z o.o. w G., oddalił odwołania i zasądził od odwołującej się na rzecz organu rentowego kwotę 1.080 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że przeważającym przedmiotem działalności odwołującej się jest realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Nadto odwołująca się zajmuje się: naprawą i konserwacją metalowych wyrobów gotowych, robotami budowlanymi związanymi ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, robotami budowlanymi specjalistycznymi, działalnością usługową związaną z przeprowadzkami, zakwaterowaniem, kupnem i sprzedażą nieruchomości na własny rachunek, wynajmem i dzierżawą samochodów osobowych i furgonetek, działalnością agencji tymczasowej oraz pozostałą działalnością związaną z udostępnianiem pracowników. W latach 2013-2014 odwołująca się zawierała z Ł. B., R. K., Z. W., M. C., P. B. i M. Ż. umowy o pracę na czas określony. W umowach tych, w pkt 2 jako miejsce wykonywania pracy strony określały: siedzibę firmy, T. we Francji, A.. B., G. w Belgii, B., E., W. w Niemczech. W kolejnych punktach umów ich strony dopuściły możliwość zatrudnienia na terytorium całej Polski, Francji, Niemiec lub Belgii, przy czym ustaliły, że inne miejsce pracy niż określone w pkt 2 zostanie wskazane każdorazowo w formie pisemnej, za porozumieniem stron. W pkt 7 umowy o pracę strony podały, iż za czas przepracowany w Polsce pracownikowi przysługuje wynagrodzenie odpowiadające minimalnemu wynagrodzeniu brutto. Zgodnie z pkt 8 umowy za czas przepracowany w Belgii, Niemczech oraz Francji pracownikowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości określonej w załączniku nr 2, 3 i 4 do Regulaminu Wynagradzania Pracowników zatrudnionych w D. sp. z o.o. W umowach o pracę strony ustaliły ponadto, że pracownik jest ubezpieczony w Polsce i podlega polskim przepisom w zakresie ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego (pkt II umowy). Nadto wyjaśniono, że spory ze stosunku pracy podlegają wyłącznie prawu polskiemu (pkt III).