Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów

Jednostki dokonują biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów w wysokości prawdopodobnych zobowiązań przypadających na bieżący okres sprawozdawczy, wynikających m.in. z obowiązku wykonania, związanych z bieżącą działalnością, przyszłych świadczeń na rzecz pracowników, w tym świadczeń emerytalnych. Zobowiązania te wykazuje się w bilansie jako rezerwy na zobowiązania.

W ustawie o rachunkowości temat rezerw uregulowany jest w bardzo ogólny sposób.

Bardziej szczegółowe informacje na temat rezerw można uzyskać w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe”.

W Standardzie tym w pkt 1.4 znajduje się zapis mówiący o tym, że Standard stosuje się m.in. do biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, które zgodnie z postanowieniami art. 39 ust. 2 pkt 2 ustawy wynikają w szczególności z obowiązku wykonania przyszłych świadczeń na rzecz pracowników, w tym świadczeń emerytalnych.

Zgodnie z zapisami Standardu nr 6 warunkiem ujęcia (utworzenia) rezerwy lub ujęcia (dokonania) biernego rozliczenia międzyokresowego kosztów w księgach rachunkowych jest:

• wystąpienie zdarzenia obligującego jednostkę do wykonania w przyszłości świadczeń, przy czym
• zasadne, a zarazem możliwe jest wiarygodne oszacowanie kosztów (lub strat), których poniesienie jest niezbędne dla wywiązania się przez jednostkę z jej obowiązków.

Rezerwę lub bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów tworzy się wyłącznie wtedy, gdy:

• na jednostce ciąży obecny obowiązek świadczenia (prawny lub zwyczajowy) wynikający ze zdarzeń przeszłych,
• jest prawdopodobne, że wypełnienie obowiązku spowoduje wykorzystanie już posiadanych lub przyszłych aktywów jednostki,
• możliwe jest wiarygodne oszacowanie kwoty wykonania obowiązku.

Standard precyzuje także, z jakich tytułów tworzy się bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów na przyszłe świadczenia na rzecz pracowników, tj.: