Wyrok NSA z dnia 19 października 2017 r., sygn. II FSK 2511/15

Obowiązek stosowania środka jak najmniej uciążliwego może być zrealizowany wyłącznie wówczas, gdy możliwe jest doprowadzenie do zabezpieczenia obowiązku za pomocą więcej niż jednego środka zabezpieczającego. Wówczas organ obowiązany jest wybrać ten, który doprowadzi do skutecznego zabezpieczenia. Pojęcie środka niemniej uciążliwego nie odnosi się zatem do zakresu zabezpieczenia, ten bowiem wynika z określenia obowiązku (także przybliżonego zakresu obowiązku), którego wykonanie ma być zabezpieczone, a do sposobu zabezpieczenia, który będzie najmniej dolegliwy dla zobowiązanego.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia WSA (del.) Jacek Niedzielski (sprawozdawca), Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2444/14 w sprawie ze skargi D. S.A. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu zabezpieczającym 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z 17 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2444/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę D. S.A. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu zabezpieczającym.

1.2. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. decyzją z 4 lipca 2013 r. zabezpieczył na majątku Skarżącej należności z tytułu podatku od towarów i usług wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie liczonej na dzień wydania tej decyzji i w tym celu określił przybliżoną kwotę zobowiązania za powyższy okres, w łącznej wysokości 90.759.359 zł, z czego 75.123.086,00 zł stanowiło kwotę należności głównej, a kwota 15.636.273,00 zł. Na skutek wniesionego przez Skarżącą odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z 7 stycznia 2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.