Wyrok SN z dnia 19 stycznia 2009 r., sygn. II UK 149/08

Uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego nie jest uzależnione od istnienia tej samej choroby po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, lecz od dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą lub inną chorobą, albo też kilkoma współistniejącymi chorobami (art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267ze zm.).

Przewodniczący SSN Jolanta Strusińska-Żukowska, Sędziowie: SN Zbigniew Korzeniowski, SA Maciej Pacuda (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 stycznia 2009 r. sprawy z wniosku Ewy K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w W. o świadczenie rehabilitacyjne, na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 6 grudnia 2007 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 14 września 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w W. odmówił przyznania ubezpieczonej Ewie K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, uzasadniając tę decyzję odzyskaniem przez ubezpieczoną zdolności do pracy. Wyrokiem z dnia 27 lutego 2007 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie wniesione przez ubezpieczoną Ewę K. od wyżej wymienionej decyzji organu rentowego. Swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach. Ubezpieczona była uprawniona do pobierania zasiłku chorobowego w związku z niezdolnością do pracy przez okres 270 dni od 8 listopada 2003 r. do 6 sierpnia 2004 r. Następnie, decyzją z 3 sierpnia 2004 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej świadczenie rehabilitacyjne na okres jednego miesiąca od dnia 4 sierpnia 2004 r. do 2 września 2004 r. Na podstawie opinii biegłych lekarzy różnych specjalności oraz opinii Instytutu Akademii Medycznej w W. Sąd pierwszej instancji przyjął z kolei, iż ubezpieczona nie była niezdolna do pracy po dniu 2 września 2004 r. Dlatego też oddalił jej odwołanie od decyzji organu rentowego.

W następstwie apelacji wniesionej przez ubezpieczoną Ewę K. od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 27 lutego 2007 r., Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyrokiem z dnia 6 grudnia 2007r. oddalił tę apelację, uznając ją za bezzasadną. Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że zarówno Sąd Rejonowy, jak i ubezpieczona, niewłaściwie ocenili specyficzny charakter świadczenia rehabilitacyjnego. Zdaniem Sądu drugiej instancji, świadczenie rehabilitacyjne jest bowiem świadczeniem „na dokończenie leczenia" i ma stwarzać możliwość kontynuowania leczenia lub rehabilitacji osobom, dla których obowiązujący obecnie okres zasiłku chorobowego jest za krótki dla odzyskania pełnej zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Jest więc świadczeniem „na dokończenie leczenia" określonej choroby i to odróżnia go od renty z tytułu niezdolności do pracy, która może być przyznana, a następnie przedłużana w sytuacji, gdy ubezpieczony jest niezdolny do pracy, nawet jeżeli przyczyny niezdolności do pracy zmieniają się. Tymczasem świadczenie rehabilitacyjne ma służyć rehabilitacji ubezpieczonego od konkretnej choroby, a nie ogólnej jego rehabilitacji z tytułu wszelkich chorób.