Postanowienie SN z dnia 19 maja 2020 r., sygn. I UK 45/19

1. Prawidłowe uskutecznienie obowiązku współpracy między właściwymi instytucjami państw członkowskich, przewidziane art. 76 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L 2004, Nr 166, str. 1 z 30.04.2004 r. ze zm.) nie pozwala na zignorowanie (przez instytucję wyznaczonego państwa) okoliczności przedstawianych przez inne zainteresowane państwo w trakcie procedury dialogu i koncyliacji (o której mowa w art. 16 in fine rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego z dnia 16 września 2009 r. (Dz.Urz. UE. L Nr 284, str. 1), pozwalających przypuszczać, że dokumenty potwierdzające zatrudnienie zostały uzyskane w sposób stanowiący oszustwo.

2. Przedstawienie tego rodzaju okoliczności powoduje obowiązek ustalenia (tymczasowo) ustawodawstwa właściwego według zasad wynikających z art. 6 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009; nie stosuje się w tym przypadku art. 16 ust. 3 tego rozporządzenia.